konu geçmişten açıldığında laf, illa ki, dönüp dolaşıp çizgi filmlere ve hayal kahramanlarına gelir. çoğunluk mutasyona uğrayarak süper'leşen karakterlere hayranlığını dile getirirken, biz, ayakları yere basanlar, gerçekle olan bağımızı koparmamaya özen gösterir ve fakat kendi yalnızlığımızın ve saplantılarımızın suçunu atacak birisini ararız.
kıyafetlerimizi çıkarttığımız gibi en zayıf halimizle kalan biz, kostümünü çıkarttığı anda yatağına olağanca insanlığıyla giren bir adamla kurarız bağımızı.
ölmeyi bir türlü beceremediğimiz için bunu başaran insanların anılarına sarılırız sımsıkı .
kapısından dimdik çıktığımız gecelerde eve sürünerek döner, yine de kafamızı doğru yere koymayı -bir şekilde- beceririz.
belki de geceleri ve yıldızları sevip üzerimizde her daim siyah bir renk taşımamız bundandır. çünkü biz karanlıktan, gecenin aydınlığında nefes alabildiğimiz için korkmayız.
istanbul kaosundan başka türlü sağ çıkamayız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder