korkularımız var. hayata dair tedirginliklerimiz. hayallerimizi ne kadar paylaşırsak kırıklıklarımız da o denli ağır oluyor. öyle anlar geliyor ki değil geleceği, burnumuzun ucunu bile göremeyecek hale geliyoruz. evden çıkarken bir umutla kapattığımız kapıyı ağız dolusu küfür ederek açıyoruz. cevabını bilmediğimiz sorularımız ve cevabını bildiğimiz için sormaktan korktuğumuz sorularımız var. ve fakat, aynı zamanda, her dağılışımızı gözümüzün içinden, sesimizin tınısından anlayan insanlar var etrafımızda. ayakkabılarımızı çıkartırken anlatmaya başladığımız akşamlar belki sadece bizim anladığımız şeylere kahkahalar atarak bitiyor. çünkü biliyoruz, korkarak olmuyor. ve bunu bildiğimiz için de paganlara uymayı tercih ediyoruz. korkuyu lehimize çeviriyoruz.
#halloweendaymod partisi aslında tam da böyle geçti. en ciddi tavırlar ofis sandalyesinin sırtına asılıp bırakıldı ve 8752'nin yolu tutuldu. kostümler giyildi, feyzi altun'un ellerinden en korkutucu makyajlar yapıldı. fonda club bangkok'un setlist'leri çalarken şırıngalardan gırtlaklara -ve hatta kulaklara- tektekçi shot'ları aktı.
biz korkunç olmaya çalışırken bile gülümsememize engel olamayanlardanız. o yüzden cadılara ve korkuluklara inat 31 ekim gecesini korkularımıza iyi gelen insanlarla geçirdik.
8752'den ayrılırken daymod tarafından verilen ilk yardım çantaları, aslında, tam da ihtiyacımız olan şeydi. makyajlarımızdan arınmak, yaralarımızı sarmak, karanlıkta önümüzü görmek için gereken her şey oradaydı.
ve bu akşam evimizin kapısı korkusunu özgürlüğe tercih eden bir el tarafından açıldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder