a massive labyrinth of laser sculptures in your eyes.

huzuru ışıklarda buluyorsun galiba bu aralar, diyor. kalma hiç karanlıkta.

oysa yıldızlarım vardı benim. şehrin çirkin ve kirli havasından sıyrılmaya çalışan ışık noktalarım. uykunun üzerimiz örttüğü en huzurlu anlarda, onlar da karanlığa karışırdı.

karanlıkta çok iyi görürdüm ben. göz bebeklerindeki parıltılarla bulurdum yolumu. yıldızları yere indirmiş gibi, aydınlık ışık noktalarımdı onlar benim.

tek ve en sağlam kalan yerim gözlerimdi benim. ne kadar açık tutmaya çalışsam da, kısık gözlerimden tanırdın beni. sözlerimle açtığım yaralarsa, her yerimde.

gülerken haritalar belirirdi yüzümde. hiçbir ize benzemeyen, gittiğin yerlerin yaraları. kalbimizdeki yara izleri yüzüme yansırdı güldüğümde.

aynı koltuğun iki ayrı ucunda otursak da sarılmanın en yakın yolunu bulurduk. biraz benden, birazı senden giden mesafeler aşardık. o kadar çok yol kat ettik ki, eridik. yine de tükenmedik.

gitme ve bırakma'ların yerini susmanın aldığı diyememe halleri. belki bilmek istemediğimiz, belki de söylecek bir şey olmamasının sancıları.

içimdeki özlemi nereye koysam sığdıramıyorum. ilk kez ve sanki bir daha böylesi olmayacak gibi.

karanlıkta yarım kaldım.

kendimi, tamamlandığıma inandırana kadar, kimseyle katlayamayacağım. ışık çubuklarına dolanıp sonsuz beyazlığı saçıma takıp, o an olacağım.

unutma, hava ne kadar çirkin ve kirli olsa da yıldızlar var. ve hayat, ne kadar tekinsiz ve tahmin edilebilir olsa da, devam ediyor.

şubat kapıda.

yolumuzu, ışık çubukları çiziyor.