kırmızı, yeşil ve mavi ışık hüzmeleri spottan kopup zihnini ele geçirmeye başladığında kendini daha hissediyorsun. sanki dokunsan her birini çıktıkları yerden çekip saçlarına dolayacakmışsın gibi. uzandığında seni uzay boşluğuna taşıyacaklarmış gibi.
sarılmak geliyor içinden. gözlerinden taşan enerjinin her zerresini dokunarak hissetmek ve hissettirmek istiyorsun. müziğin içinden aynı adımlarla geçiyorsun, ritmik ve tutarsız.
geçmiş denen şey aslında hiç geçmiyor, hep karşında, burnunun dibinde bitiveriyor. tam da evrenle senkronunu tutturduğunu sanırken yine yanılmıyor hayatın matematiği. tüm bu kozmik çarpışmalar arasında kucağına düşünmen gereken yeni ve her zamankinden bir şey bırakıp gidiyor.
tek fark, bu sabah biraz daha üşüyorsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder