"belki önceden söylediğin gibi, hepimiz çatlayıp açılıyoruz. sanki her birimiz su geçirmez bir kabuk olarak yola çıkıyoruz. ve bir şeyler oluyor... birileri bizi terk ediyor, sevmiyor, anlamıyor ya da biz onları anlamıyoruz ve kaybediyoruz, başarısız oluyoruz ve birbirimizi incitiyoruz. ve kabuk bazı yerlerinden çatlayıp açılmaya başlıyor. yani evet, kabuk bir kere çatladığında, son kaçınılmaz oluyor. ama çatlakların açılmaya başladığı an ile parçalandığımız an arasında çok zaman var. ve ancak o zaman birbirimizi görebiliriz çünkü kendi çatlaklarımızın arasından dışımızdakileri ve başkalarının çatlaklarının arasından da onların içini görüyoruz. ne zaman birbirimizi yüz yüze gördük? sen benim çatlaklarımın içini, ben de seninkilerin içini görene kadar değil. ondan önce sadece birbirimizin fikirlerine bakıyorduk, penceredeki jaluziye bakıp içeriyi hiç görmemek gibi. ama kabuk bir kere çatladığında ışık içeri girebiliyor. ışık dışarı çıkabiliyor."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder