i know it’s over. -morrissey*

günlerden ‘fark etmez’. saat, hava karanlığı. belki de erken. çünkü hava artık hep karanlık. hep yağmur yağıyor ve soğuk. o kadar ki olduğumuz yerde iki saniye dursak tepeden ayakucuna, ağlıyoruz. yetmediği gibi koşuyoruz. adım başı mutsuzluk. her damlada depresyon. sanki ingiltere. adeta manchester.

sene 1959. günlerden 22 mayıs. doğumundan kısa süre önce dublin’den ingiltere’ye göç eden bir ailede annesiyle daha yakın ve fakat babasıyla daha mesafeli bir çocuk. 60’ların ünlü kadın şarkıcılarını dinlemeyi ve oscar wilde okumayı seven bir çocuk. kendini hep yalnız hisseden ve depresyonu için erken yaşta reçeteli ilaç kullanan huzursuz bir ruh. ruhunu müzikle doyuran bir adam.

öyle ki 1983 senesinde mutlak yalnızlığı satırlara dökerek ‘hand in glove’ parçasını yazıyor.

çünkü kimsenin sahip olamayacağı bir şeye sahip.

steven patrick morrissey.

moz.

dün gece üçüncü kez istanbul’daydı. pozitif live öncülüğünde volkswagen arena’daydı. tüm kırılganlığı ve zarafeti ile sahnedeydi.

yağmur yağıyordu dün gece. morrissey; insanlarla değil fakat insanlara zarar veren insanlarla, doğaya zarar veren insanlarla, hayvanlara zarar veren insanlarla, dünyaya zarar veren insanlarla olan derdini yağdı o gece üzerimize. davul sesleri ve ışık çubukları eşliğinde. hala canlılığını koruyan üzgün ve derin sesiyle. dünyayla olan tüm derdinin izini bir izci gibi sürdü ve döktü önümüze.

bir 'arkadaş' gibi dertleşti bizimle.

yağmura çıkınca çalınmayanlar çalındı kulağımıza. eskilerden ne kaldıysa mırıldanmaya başladık içten dışa. davul seslerine eşlik etti kalp vuruşlarımız. ve araba farlarına karıştı ışık çubukları. bir izci gibi gittik geçmişimizin izinden. bittiğini ve gittiğini bildiğimiz gölgelere döktük içimizi.

*

birer hiç kimse olarak ayrıldık dün gece oradan. birbirimizi muhtemelen bir daha hiç görmeyecekmişçesine.

*bu yazı 18.12.2014 tarihinde trendus.com'da yayınlanmıştır.