paradoks tatlıyla tuzluyu birlikte yediğimiz ve bundan zevk aldığımız an başladı. sonrasında hep ekmeğin üzerine sürdüğümüz reçelden bir ısırık alırken çatalın ucunda bir peyniri hazırda beklettik. fazla'nın tadını öldürmekte üstümüze yoktu. ne de olsa güzel olan her şey boka batardı. varsın, batsındı. biz ağzımızda kalan o ne olduğu asla tarif edilemeyecek tatla yaşamayı öğrendik. öğrendik, çünkü ölmeyi de beceremedik. hep bir parmak reçel çalındı dudağımızın kenarına, tadına varamadık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder