come and scratch the light stains on the wall.

sonsuz bir döngü gibi geliyor bazen her şey. tamamlanmamışlık ve bir tarafın hep eksik olacağı fikrini yakana iğneleyip her şeye rağmen yeni ama temiz olmayan bir başlangıç yapabileceğine inandırmak istiyorsun kendini. 

her, "bu sefer..." yarım kalıyor. cümle daha tamamlanmadan yüklemin düşüveriyor. 

her boyunda bir iz arıyor gözlerin. bir işaret. isminin baş harfi. bulduğun an, bırakmama isteğin ve tutamama gücün arasında şiddetli bir mücadele başlıyor. gecenin sonuyla gündüzün başladığı an arasındaki o mavilikte boşluğa uzatıyorsun ellerini.

bildiğin sokaklardan geçip bilmediğin karanlıklara atıyorsun adımlarını. tanıdık bir ışık arıyorsun. havada yakalamaya çalışıyorsun hüzmeleri. her birini parmaklarına doladıktan sonra zamanın geldiğini anlıyorsun. bilerek ve isteyerek, süzülerek kaçıyorsun tekinsiz maviliğe.

inandığın her şeyin teker teker ve birden bire ellerinden kayıp gittiğini görüyorsun. havada süzülenleri toplayıp dolduruyorsun yine ceplerine. yere düşenlerin kırıklarını kimse tamir edemiyor. üzerlerine bastıkça kulaklarında yankılanıyor parçalanma sesleri. kimse dönüp, bir kez bile, bakmıyor.

uzanmak istedikçe ıskalıyorsun düşleri. gördüklerini hatırladıkça, içinin gerçek hayatın çirkinliğiyle nasıl da kaplandığını fark ediyorsun. ciğerlerin ziftten ağırlaşıyor. 

şubat başında açan güneş kadar şaşkın ve bir o kadar da olağan karşılıyorsun olan biteni.

dişlerini sıkıp devam ediyorsun.