stop telling me because i just don't want to know.

birisi gittiğinde, kalan iki kez acıyor. çünkü önce karşısındakini, sonra da kendisini kaybediyor. ilki bulunmak istemediğindeyse, tüm yük ona kalıyor. unutamamanın ve hatırladıkça şekil değiştiren anıların ağırlığıyla yüklendikçe yükleniyor geçmişe. o tutundukça, zayıflıyor bildikleri. her seferinde daha şiddetli çarpıyor zemine. tüm kemikleri un ufak olana kadar kıpırdıyor dudakları. sessizce mırıldanıyor ve tazeliyor hafızasını.

kelebekler geçiyor gözlerinin önünden. teni suyun tuzundan ve güneş yanıklarından kaşınıyor. elmacık kemiklerindeki çiller takılıyor gözlerine. bir kayalığın tepesindeki rüzgarla karışıyor saçları, ve tüm mantığı. gözünü her kapatışında kemiklerin izini sürüyor elleri. unutamadığı bir yüzün haritasını çıkartıyor bellek. sonunu hiçbir zaman göremeyeceği bir yol gibi, yürüdükçe ayakları acıyor. kağıt parçalanırcasına yırtılıyor. duvara yazılan söz akıyor.  

belki de bitmesi için gerçekten tükenmesi gerekiyor. verilen sözlerin, gidilen yolların ve geçen zamanın. hepsi geçtiğinde, var olan o koskocaman boşluğun içi sarf edilen kelimelerle, adımlanan sokaklarla ve nefes alınan evlerle dolduruluyor. ortalık, tekrar dağıtılmak üzere, bir kez daha toplanıyor.

gerçeği bir de kendine itiraf ettikten sonra, teslim olmak icap ediyor. karşısında en zayıf ve en çirkin olduğun hayat için, tüm gücünle susman ve sonsuz beyazlıktaki ışığın içinde kaybolman yeterli oluyor. bitmesi için iğnenin tene değmesi gerekiyor.


şimdilik söyleyeceklerim bu kadar.