bazı geceler hareketsiz kalıyor. öylece. oturduğu yerde. yüz üstü yattığı bir buçuk kişilik yatağın ortasında. öyle. hareketsiz.
gecenin karanlığında gök kuşağının renklerini hatırlamaya çalışıyor. sırasıyla. sarıdan bir ton bile ileri gidemiyor. sanki diğer tüm renkleri unutmuş gibi. karanlık üzerine yapışıyor.
havanın erkenden kararmasını içine sindiremiyor. hareketsiz kaldığı her karanlıkta tek bir renk parlıyor perdenin arasından. o incecik aralıktan ancak tek bir renk sızıyor.
gece ayazı çöktüğünde battaniyeyi üzerine çekiyor. kahve lekelerine takılıyor gözü. neden sadece sabah kahvesine iki şeker atılır ki, diye düşünüyor. nedenlere takılmaktan hep havada asılı kalıyor.
sadece karanlıkta çözülüyor parmaklar. atılan mesajlar, gün aydınlandığında siliniyor. ışık açıldığı an dolap altlarına kaçan böcekler gibi, içi sadece gece dışına çıkıyor.
gecenin tesadüflerinden uzak bir hayat yaşıyor. elini, ayağını, aklını kapı eşiğinin arkasında bırakıyor. ayaklı lambanın ışığında eziyor kelimelerini. teslim oluyor. koltuğa, battaniyeye, yatağa bırakıyor her şeyini.
karanlık çöktüğünde daha çok konuşuyor. kelimeleri hecelerine kadar çözüp unutana kadar anlatıyor. anlam kazanan her renk için bir sigara yakıyor.
bazı geceler hiç bitmiyor. kan ter içinde uyanana kadar bitmeyeceğini biliyor. yastığın soğuğunu bulup, yatağın hiç bozulmamış tarafına doğru seyrediyor.
zifiri karanlığı ve sonsuz sessizliği arıyor yorganın altında. unutuşun ve yeniden hatırlayışın kapısı ancak o zaman aralanıyor. öylece çeviriyor kolu. içerde kilitli kalıyor.
her gece sabaha bağlanıyor. ve her sabah, aynı şeyler tekrarlanıyor. kendi tekrarının içinden geçmek önce kapının eşiğinden geçmesi gerekiyor. oysa ki sadece duruyor olduğu yerde. öylece.
karanlıkta ortaya çıkan böcekler, boynunu kaşındırıyor. elini ensesinde gezdirdiği her an bir başkasını öldürüyor. ısırık izleri kalıyor geriye. bir de tatlı bir kaşıntı.
geceleri kaşındığında eli hep boynuna gidiyor. orada olduklarını biliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder