i still pinch myself everyday.

sanırım ne olduğunu biliyorum. evet, biraz insanlar. belki biraz kings of convenience. bir miktar da hava muhalefeti. ama en çok özlemek.
günlerdir ağzımı bıçak açmaksızın konuşmamın, yazamamamın; sürekli uyumamın sebebi bu.
hello, reality. it's me again.
bu alana -yeniden- adım attığımdan beri elimi kolumu bağlayan şeye, bir de özlemek eklenince geriliyorum işte. sonra da kendime kızıyorum. bir nevi bahar çarpması gibi. bir huysuzluk, suratsızlık hali ki sorma gitsin. uyuyunca geçmiyor. günler geçiyor sadece. belki de bu iyi bir şey.