bir insanın gerçekten kim veya ne olduğunu anlamaya en yakın yol uykudan geçer. sokağın kirinden ve gürültüsünden uzak, makyajın yerini yüzü örten saçlara bıraktığı, pamuklu pijamaların ve kaz tüyü yorganların altında insan, en savunmasız ve en hafif haliyle belki huzursuz yine de en derin halindedir.
uyku, tüm maskelerin düştüğü en dramatik olma biçimidir.
ta ki alarmdan yükselen veya çalan telefondan gelen sesle bölünene kadar. işte o zaman hayat, olağanca gerçekliğiyle ve bütün çirkinliğiyle birikmeye başlar içinde. büyü, rüyalardan uyanıp egoların her hareketle üzerini bir zırh gibi kaplamasıyla bozulur.
insan çirkin, sonsuz olamayacak kadar gerçek, zaafları ve zayıflıkları yüzünden kambur ve bir o kadar hüzünlüdür. bu yüzden değil başkalarının gözlerinin içine aynaya bakmak bile imkansız hale gelir. bunu herkes bilir.
nihan ve zuhal de her şeye ve herkese inat maskelerimizi düşürmek için #maskelerpartide ile ellerinden geleni artlarına koymadı. bizi, istanbul'a en yüksekten ve en gerçek haliyle bakılabilecek le meridien hotel'in 34. katında en 'biz' olmayan hallerimizle, gerçek maskelerle bir araya getirdi. onlar, yılın ve belki de dünyanın sonuna gün sayılan bir tarihte, doğal hallerimizle barışmanın en sarsıcı yolunu seçti: yüzleşmek. en çıplak halimizi kamufle eden, aslında sahip olmadığımız ve fakat takmaktan sakınmadığımız maskelerimizi, son kez, takıp gözlerimizin içine öyle bakmak. aslında neye benzediğimizi birbirimize göstermek.
ta ki uyku üstümüzü örtene kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder