paris'te olan paris'te kalmaz -2-*

Cumartesi günleri Colonel Fabien ve Belleville durakları arasındaki orta kaldırımda pazar kuruluyor. Evet; kaldırım ve cadde arasında, sıralı ağaçların dikili olduğu bir orta kaldırım var. Çünkü Paris o kadar geniş. Yapılar ve alanlar o kadar geniş ki insan tüm yapaylıklarından ve egolarından soyunmak zorunda kalıyor. Ve tüm olağanlıklarıyla orta kaldırımda kurulan pazardan alışveriş yapıyor. Taze sıkılmış meyve suyu almak için ideal. Sokağın köşesindeki pastane de kruvasan için.

Kahvaltının mutlulukla ilgisi çok açık. Parc des Buttes-Chaumont'sa bu mutluluğun altına imza atabileceğin bir yer. Parkta kahvaltı yapmanın; bunu koşan, evlenen, ders çalışan, şarap içen, öpüşen insanların arasında yapıyor olmanın tuhaf bir dinginliği var. İçimi, 'bu anı sanki daha önce yaşamıştım' hissi kaplıyor. Daha sonra bu hissin, zaten hissetmek istediğim bir yoğunluk olduğunun farkına varıyorum. Aitliğin getirdiği yoğunluk. Bunu yaşadığım yerden binlerce kilometre uzaklıkta hissetmem ne acı.

Paris, sadece yürüyerek bile bitirebileceğiniz bir şehir. Basit matematikle kurulmuş, eskiyen tarihiyle yenilenen, tüm ara sokakların birbirlerini keserek ana bir caddelere ve oradan da Canal Saint-Martin'e bağlandığı dümdüz bir şehir.

Ben de yürüdüm.

İnsanları, sokakları, duvarları, kaldırımları ve tabii ki gökyüzünü izleyerek yürüdüm. Rambutea'dan Hotel de Ville'ye, Republique'den Etienne Marcel'e, Chatelet'teden St Gemain'e, St Michel'den St Thomas d'Aquin'e. İki gün boyunca, sadece yürüyerek ve izleyerek bütün ara sokaklardan ana caddelere bağlandım. Nehir boyunca yürüyüp köprülerden geçtim. Görkemli binaları birbirinden ayıran geniş alanların arasında küçücük kaldım. Yapaylıktan ve egodan uzak, kare kare kazıdım hafızama. Renkleri daha iyi görmek için güneş gözlüğü takmadım. Gittiğim her noktayı ve geçtiğim her sokağı haritada işaretledim. Fotoğraf çektim. Space Invader'ın moziklerine ve Le Diamantaire'nin elmaslarına dokundum. Yağmurda ıslandım. Eve hep yorgun ve fakat dinlenmiş döndüm.

Gecelerse dansa teslimdi. İster Porte de Saint-Ouen'de bir evdeki doğum günü partisinde olsun, ister Alimentation General'deki swing gecesinde. Cevap hep danstı. Çünkü insanlarla bir şekilde anlaşabiliyorsun. İngilizce'nin yetmediği noktada jestlerin devreye girdiği gecelerin en davetkar olanı, dans. İnsanların çoğu ritmi adımlarıyla eş zamanlı kovalıyor. Herkes o kadar iyi dans ediyor ki, tanımadığın insanların ayağına her bastığında anlayışlı bir gülümsemeyle karşılaşıyorsun. Çünkü insanlar yabancı olduğunu anlıyor ve seni aralarına davet ediyor. Gülümsemenin getirdiği aidiyet hissi. Yine aynı his. Aidiyet hissi. Bunu tanımadığım insanların arasında hissetmem ne acı.

Paris, özellikle hafta sonu gecelerini sabaha bağlayabileceğiniz bir şehir. Arkadaş gruplarının evde veya partide bir araya gelip sohbet ettiği ve dans ettiği rahat, davetkar ve gülümseyen bir şehir.

*

Tanımadığın insanlarla dans et. Hayatın hangi müzikle eşlik edeceği belli olmaz.

Tabi Paris'in de.

*bu yazı 29.04.2014 tarihinde trendus.com'da yayınlanmıştır.