31.12.11

the year that was 2011

senenin 'en iyi 100'leri ortalığa dökülmüşken ben de 2011'i rakamlara ve cümlelere dökmekten kendimi alamadım. belki 2012'de de ayağımı ona göre denk alırım.

işte başlıyoruz...


kitap: 47
sinema: 10
tiyatro: 1
konser: 10
sergi: 5

doğum: 1
cenaze: 1
düğün: 1

ocak: "kimsenin bulutlara bakmadığı bir şehirde bir lafı döndürüp dolaştırmadan anlatmanın imkansızlığı."
şubat: göğüs kafesimdeki kuşlardan birisini serbest bıraktım.
mart: önüm arkam sağım solum kaybedenler kulübü.
nisan: welcome hpv.
mayıs: elde diana f+ koşmak.
haziran: say hello to the angels
temmuz: just like seasons, people change, and so must their feelings.
ağustos: bi' şort, bi' atlet.
eylül: heartbeats and short hair.
ekim: heartbreaks and alcohol.
kasım: 4,0 cl votka citron, 1,5 cl cointreau, 1,5 lime suyu ve 3,0 cl kızılcık suyunun buz ile beraber shaker'da iyice çalkalanıp bardağa süzüldüğü yer.
aralık: bi' kot, bi' tişört, bi' de hırka.

hoşçakal.

28.12.11

an argument with myself.


- şu sıralar hayatının en büyük tembelliğini yapıyorsun!
- ne tembelliği? spora gidiyorum ya işte.
- aralık sonunda spora neden başladığını ikimiz de biliyoruz; "yeni yıl, yeni kararlar" kafası yaşamak istemiyorsun. bir nevi bridget jones'u yalancı çıkartmaya çalışıyorsun.
- bu da bir şeydir, değil mi?
- değil!
- ne demek, değil?
- şu an aklından geçeni adım gibi biliyorum, yılbaşı gecesi de evden çıkmak istemiyorsun. noodle'cıyı arayıp o gece açık olduklarını duyduğunda ne kadar sevindiğini gördüm. evde tek başına oturup, şarabını açıp okan izlemek istiyorsun. bir de şu 2011 listesi var. yalan mı? yalansa yalan de!
- evet, doğru. yine de aksi için mücadele de ediyorum. o şarabı kapıp üsküdar'a gitmek istiyorum. yiyecek olarak ne almak gerekir onu düşünüyorum. ayrıca ocak ayının ilk haftasında gidilecek iki tane event'i şimdiden kesinleştirdim bile.
- bunlar mazeret değil. yalnızlığı sevdiğini biliyorum.
- bildiğini biliyorum.
- ayrıca kalk da bi' vitamin iç. burnunu çekiyor olman hiç hoşuma gitmedi.
- yutkunurken de zorlanıyorum farkındasın, değil mi?
- terli halinle 2 derece havada eve yürümen pek de iyi bir fikir değilmiş demek ki. bu yol 2 dakika sürüyor olsa da.
- home alone indireyim ben iyisi mi, bulunsun bir kenarda.
- ?*! 

25.12.11

kırık olsaydı duramazdın.


sene 2010. aylardan yaz olmalı çünkü üşümeksizin yıldızların altında, kemal'de oturuyorsun. moda sahilinden gelen kokuyu içine çekiyorsun. en azından sen böyle hatırlıyorsun. ne yapacağını bilmediğin dönemler. deli gibi iş aradığın ama hangi işi aradığını bilmediğin günler.

karşında bir adam oturuyor. havadan sudan konuşuyorsunuz. ((en azından sen öyle sanıyorsun)) dakikalar ilerledikçe hangi sektöre yönelmen gerektiği konusunda kafanda bir şeyler beliriyor. çünkü o adam sana öyle şeyler söyleyip öyle sorular soruyor ki aslında zihnindeki birçok kapıyı aralamanı hatta açmanı sağlıyor. "neden editörlük olmasın ki?" seni cesaretlendiriyor. "blog yaz," diyor mesela. veya başka bir gün aklındakileri masaya döküp, "bunu senaryoya dönüştür," diyor.

bazen kızıyorsun o adama konuştuğunuz şeyleri hatırlamadığı için. ((en azından sen öyle sanıyorsun)) günlerden bir gün, "seninle ilk buluştuğumuzda da üzerinde bu pantolon vardı," diyor. işte o zaman, gerçekten, ama gerçekten, ne diyeceğini bilemeden kaçıp gidiyorsun.

*

1 sene sonra,
severek çalıştığım bir işim vardı.
yazdığımda beni iyileştiren bir blogum vardı.
o adam artık yoktu.

this is the way the world ends.

iyice sindirip, etraflıca kafa yorup öyle yazmak için günlerdir ertelerken şimdi de bambaşka bir engelle sarsıldım. seninle kevin hakkında konuşmak isterken malvina'yla tanıştım.


kevin'ı hatırlarsın, hani şu henüz on beş yaşındayken yedi okul arkadaşını, bir öğretmenini ve bir yemekhane çalışanını, incelikle planladığı bir katliamla öldüren çocuk. annesi eva'nın babası franklin'e yazdığı mektuplardan tanıdım onu. iç huzurunu kaosta bulan kevin. sevgi kelimesinin ne anlam ifade ettiğini, anne-baba-kardeş gibi birinci dereceden kan bağı olan insalara karşı beslenen duyguları, o duyguların neden beslediğini ya da gerçekten beslenmesi mi gerektiğini, sevginin elinin yetişmediği yerdeki boşlukların hatta uçurumların nasıl giderilebileceğini düşünürken...



tam da aile içindeki sevginin haddinden fazla gösterilmesi halinin içine çekildim. kırmızı başlıklı kız ağlıyor. malvina. 13 yaşının son günlerini yaşayan kız çocuğu. büyükbabasının tacizine maruz kalan kız çocuğu. sonunda, konuştuğu zaman sesinin çıkmasından korkmayan malvina, adaletin bekçisi...


kitabın sonunu nasıl getirdim, bir ben biliyorum. üç noktaların devamını nasıl getireceğimi ise bilmiyorum. hakkında konuşulması gereken o kadar çok şey varken aslında en çok susulan konu. ensest.



dünyanın en sonundaki ucu açık halka.


...

22.12.11

we were kids. what happened?


hayalerin vardı, değil mi? mutlaka vardı. belki hala vardır. hayal kurmak yasaklandığında bir dakika durmayıp camdan atlayacak ilk insanlardan birisindir belki. peki hiç mi pes etmedin? hiç mi umudunu yitirmedin neverland'den? asla var olmayacak bir ülkede, kendine asla yaşanmayacak bir hayat kurmaktan nasıl vazgeçmedin? nasıl vazgeçmezsin?

çocuktum. kendime neverland'de bir hayat kurmuştum. sonra büyüdüm. çok çabuk büyüdüm. dönüp geriye baktım. we are not in wonderland anymore, alice. şimdiyse aynaya bakıyorum. bütün bir günümü yatakta film izleyerek, kitap okuyarak, sigara içip çikolata yiyerek geçirmek istiyorum. yorgandan bir hayat yaratmak istiyorum. 

ama gözlerimi kısıp ileriye doğru baktığımda, 
bir adada yaşamak istediğimi fark ediyorum.

*

yeni yıl, yeni kararlar. ertelediğin her şeyi bir bir yerine getireceğin tertemiz sayfalar. ne kadar doğru, ne kadar yalan? ne kadarı gerçekleştirilebilir ki? tükenen umutları yeşertme çabası. aslında değişen tek şey 1 yerine yazacağın 2. rakamlar yani. sadece. hello, pessimism. 

peki ya gerçekten silkelenmek için bir bahaneyse? 

her ne dersen de, eğer kendini şaşırtmak ve şımartmak istiyorsan, örneğin aylardır savsakladığın spora yazılmak için '1 ocak' tarihinin gelmesini bekleme. seasonal affective disorder'a inat tahrip gücü yüksek kahkahalar atmaya devam et. dışarı çık, bi' hava al. eskiden seni ertelediğin şeyleri yapman için harekete geçiren bir ikinci kişi vardı belki, gerek blog açman için seni cesaretlediren gerek iş ararken yönlenmen gereken sektörü senin yeteneklerini gözüne sokarak gösteren birisi. o artık olmayan. 

o zaman içinde durmadan konuşan seslerden onunkine en yakın olanı seç. varsın deli desinler, konuş kendinle. duymak istemediklerini de yüksek sesle söyle. söyle ki -belki neverland'de değil ama- adım attığın şu hayatta kendine ait bir ada olabil. 

ol.

19.12.11


"well, we're all wounded. we carry our wounds around with us through life, and eventually they kill us. things happen that leave a mark in space, in time. in us."

18.12.11

sandık.içi


lisans dönemimde, sınav tarihlerinin açıklanmasıyla çizgisiz kağıdı, cetveli ve kalemi alır manuel takvim hazırlamaya girişirdim. şöyle 6'ya 6 karelerden 2, bilemedin 3 haftalık takvimler. duvara astığımda nasıl bir hengameyle karşılaşacağımı bilmek beni sakinleştirirdi sanki. hangi günü nelerle karşılayacağımı bilirdim. başıma ne geleceğini bilirdim. duvarda yazardı.

bugün de manuel takvim yapmak için kolları sıvadım. bu seferki tamamen event'lere ayrılacak, tam 1 seneyi kapsayacak bir takvim olacaktı. love, 2012. masanın alt gözünde duran 29,7*42 cm'lik defterimi çekerken içindeki kağıtlar yere dağıldı. bütün bir 2004-2005 dönemi parkenin üzerine saçılıverdi. öylece. sereserpe geçti gözümün önünden. yalnız yaşadığım o uzak evdeki ben. hayaller. resimler. birçoğunun köşeleri bant izli. bazısının rengi solmuş. taşınırken duvarlardan çıkartıldıktan sonra bir daha gün yüzü görmemiş resimler. hayaller.

durumu daha fazla dramatize etmeden başladım çizmeye. çizgisiz kağıt, cetvel ve kalem. taslağı bitirdikten sonra numaralandırma için doğru rengi ararken kendimi resim eşyalarımın olduğu kutunun kapağını açarken buldum. kapalı olmalarına rağmen tozlanmış defterler, eskizler, kalemler, boyalar...

*

aslında kendime o kadar kızıyorum ki. bir yeteneğim var ve ben bunu yok sayıyorum. "eskiden," diyorum, "çizerdim." peki şimdi neden çizmiyorum?

neden?!

gerekçem çok ama hiçbirisi geçerli olacak kadar mantıklı değil. hatta o kadar saçmalar ki yazıya dökerken, ağızdan ilk kelimesi çıkarken bile çürütülebilir. o yüzden susma hakkımı kullanıyorum.

cevap aramaktansa elime kalemi alsam, diyorum, kaldığım yerden devam edebilir miyim?

15.12.11

and then i woke up!


tıkanıyorum. hayatın akışında, adım atacak yer bulamıyorum.

ve bu yüzden yazamıyorum. ister yoğunluk de, ister yorgunluk. zihnimi boşaltmak için gerçekleştirdiğim eylem bomboş bir kağıt olmuş bana bakıyor.

hep eklemlerim ağrıyor. ister çok oturmak de, ister lodos. dinlenmek için yattığım yatak rüyalarımı kaçıran soğuk taşlar gibi boylu boyunca uzanıyor.

masmavi oluyorum.

yine de biliyorum. uyanacağım an'ı bekliyorum. 

11.12.11

no longer ago than last week...


her günün bir öncekine benzediği haftaları devirirken bile aslında her birini diğerinden ayıracak -ufak da olsa- mucizeler yok değil. bu da hayatın monotonluğunu bir nebze de olsa kırmanın eğlenceli kısmı. geçen hafta da böyleydi. hayatın dayanılır ve sürdürülebilir olmasını sağlayan da -belki- herkesin bildiği şeyleri yeni(den) keşfederek yenilenmek değil mi zaten? bakalım geçen yedi günü farklı kılan ne olmuş...

- melis uslu tasarımlarını keşfettim.

markafoni'den aldığım kolyenin kancasıyla yaşadığım sorun yüzünden kendisine mail atarak ulaştığım, anlayışı ve sıcaklığı sayesinde iki gün sonra kendimi dinette'de onunla karşılıklı kahve içerken bulduğum takı tasarımcısı. öyle bir enerjisi ve güzelliği var ki... hani içi dışına yansımış dedikleri cinsten. tasarımları da bir o kadar orjinal, dikkat çekici. profesyonel alanda bir şeyler yapmanın ötesinde, iyi bir arkadaş olacak kadar samimi. ilgini çekerse kendisine ait bir web sitesi var.

- chanel'i yeniden-keşfettim.

bu bir moda blogu değil, olmayacak da. ben de bir moda gurusu değilim, olmayacağım da. karl who? is the perfect question, but... evet, bir üç noktaya ihtiyaç var zira paris'te gerçekleştirilen pre-fall 2012 defilesi beğeniden önce bir saygı duruşunu hak ediyor. e biz de durup önünde eğiliyoruz tabi.

- kahvaltının mutlulukla olan ilgisini yeniden-keşfettim.

daha önce tea vs. champagne'de bahsetmiştim. zaten bu hafta neredeyse bütün akşamlarım kahvaltı sofrasında geçti. kabul, çok orjinal lezzetler yoktu masada ama kahvaltı yapıyor olmanın getirdiği hafifliklik inan bana her şeye değer. şayet değişik önerilere açıksan şu şiir gibi fotoğraflara bakıp yutkunabilir, çok beğendiklerin için kolları sıvayıp mutfağa girebilirsin.

- piyango'ya bağlanan umutların tükenmediğini keşfettim.

tabi bu benim için geçerli. alınan yılbaşı biletine amorti bile çıkmaması üzerine iki sene bilet almama döngümü bu sene kırdım ve inanmanın gücüne inandım. en azından ufak da olsa bir umut beslemenin kimseye zararı olmayacağını düşünüyorum. almadığın bilete bir şey çıkmasını bekleyemeceğin gibi zaten senin olmayan bir parayı kaybettiğini düşünerek de kahrolamazsın sonuçta. so? çeyreğim hazır, umutlarım ve hayallerim de.

- askerliğin karın ağrıttığını pratikte de keşfettim.

ilk kez çevremde bu kadar çok askere giden erkek var ki bir tanesiyle de aynı evi paylaşıyorum. bedelliydi, bedellinin parasıydı derken son on gün içinde apar topar askerlik işlemlerini halleden bu er kişinin nereye gideceğinin yarattığı stres sonucu mideye oturan ağrının, sonucun maltepe kartal olduğunu öğrenmemizle zafer sarhoşluğuna dönüşmesi gerçekten paha biçilemezdi. anti-militarist bir insan olarak beni böyle bir şeye sevindiren şartlar için söyleyecek bir çiftten fazla lafımı ise kendime saklıyorum. teşekkürler.

- gotye'yi keşfettim.

cuma günkü ocak ayı kapak çekimi esnasında dinlediğim ve eve geldiğim gibi bütün albümlerini arşivime eklediğim bu belçikalı adamın somebody that i used know şarkısını kaç kere dinlediğimi saymayı bıraktım bile. mutlaka dinlemelisin.

- geçmişe saygı duruşunun burukluğunu yeniden-keşfettim.

dün öğlen okuyacak kitabımın kalmadığını fark ettiğimde dvd kutusuna saldırdım. sayfalar arasında gezerken gözüme tek bir kelime takıldı: control. ian, "existence. well, what does it matter? i exist on the best terms i can. the past is now part of my future. the present is well out of hand...i have no control anymore," derken yutkunamadım bile. ardından hiç tereddüt etmeden factory girl'ü açtım; "-just be yourself. / -oh, which one?" edie ve hüzünlü gözleri.


üzerinden çok zaman geçmemesine rağmen aslında geçmişte kalan bir hafta kayıtlara bu yeni ve yinelenen şaşırtıcı şeylerle geçti.

next, please.

8.12.11

tea vs. champagne


bu sabah ofise gitmeden önceki nişantaşı durağımızda bir şeyler atıştırmak için kırıntı'ya oturduk e.'yle. niyetimiz kahvaltı yapmaktı. mönüye baktığımızda, kahvaltı başlığının altında sıralanmış yiyecek ve içeceklerin arasında şampanyanın da olduğunu görüp dalga geçtik: "ben zaten asla şampanya olmadan kahvaltı yapamam."

akşam eve gelirken metrobüste ev arkadaşımı aradığımda yemek için "yine kahvaltı yapalım," dedik. normalde yaptığımız gibi her şeyi tabaklara hazırlayıp tepsiyle koltuğa kurulmaktansa yorgunluğuma aldırmadan kallavi bir sofra kurdum ve herkes geldiğinde yaklaşık bir saat sohbet edip çayımızı içerek karnımızı doyurduk.


gecenin ilerleyen saatlerinde, "madem altyazısı da gelmiş bari gossip girl izleyeyim," diyerek bilgisayarın karşısına geçtim ve açılış sahnesinde kahvaltı yaptıklarını gördüm, şampanya ile. haliyle screen shot almaktan kendimi alıkoyamadım.

ve bu kadar tesadüfün üzerine kahvaltı hakkında yazmaya karar verdim. öncelikle, neydi bu kahvaltıda şampanya olayı? aldığım ss dışında bir görsel bulma umuduyla google'a tamamen içgüdüsel bir şekilde champagne breakfast yazdığımdaysa asıl şokla karşılaştım. böyle bir kavram gerçekten vardı, hem de wikipedia'da. aynen aktarıyorum: 
"A champagne breakfast is a breakfast served with champagne or sparkling wine. It is a new concept in some countries and is not typical of the role of a breakfast.

It may be part of any day or outing considered particularly luxurious or indulgent. The accompanying breakfast is sometimes of a similarly high standard and include rich foods such as salmon, caviar, chocolate or pastries, which would not ordinarily be eaten at breakfast or more courses. At fashionable restaurants the breakfast can cost £4,000 or more. Instead of as a formal meal the breakfast can be given to the recipient in a basket or hamper."
evet, belki kavramın kendisi içinde kahvaltı-dışı bir formatı barındırıyor olabilir ama yine de ondan rol çaldığı kesin. hem de oldukça yüksek bedelli bir rol.


peki kahvaltı nedir? sadece günün öğleden önceki ilk yarısında yapılan ve bizi -en azından yapanları- güne dinç başlatan bir geçiş evresi midir? yoksa günün herhangi bir saatinde yapılması makbul mudur? kahvaltıya adını veren içerdiği besinler midir? beraberinde içilen şey kahvaltıyla olan mesafenizde bir değişiklik yaratır mı?


ben hafta içi kahvaltı yapan biri değilim. çünkü benim için kahvaltı bir ritüeldir. anne karnı gibi geniş bir mutfakta ya da masada; tadına bakmak isteyeceğim her türlü peynirin, domatesin, salatalığın, kreplerin, -tercihen yumurtalı-ekmeğin, reçelin, nutellanın...yer aldığı tabaklarla; taze sıkılmış portakal suyunun bitip çayların doldurulduğu bardakların üzerine türk kahvesinin içildiği; bir gazeteden diğer ilaveye geçilen, saatlerce süren bir ritüeldir. günün hangi saatinde yapıldığı farketmez. bu koşulların sağlandığı her öğün kahvaltıdır, ve kahvaltının mutlulukla çok sağlam bir bağı vardır.


onun dışında, öğlen yemeğine kadar açlıktan ölmemek için tırtıkladığım tostun ya da televizyonun karşısında kaşıkladığım cornflakes'in bununla uzaktan yakından alakası yoktur. ve champagne breakfast'ın. 


really.


içinde havyar ve şampanya olan bir öğüne kim kahvaltı diyebilir ki? 

7.12.11

between waking and sleeping


istanbul'da iki gündür şiddetli bir rüzgar var. adı lodos. ve aralık ayında lodos şu anlama geliyor; yürürken bir yandan gözüne kaçan tozu çıkartmaya çalışırken diğer yandan birden terlemene sebep olan montun düğmelerini açmak. 

rüzgarda dağılan saçını, başını, aklını saymıyorum bile. aslında öncelikle bunları saymalayım zira bu şiddetli rüzgar yüzünden kendini gerçekten kaybedebiliyorsun. 

ne eklem ağrıların yüzünden doğru düzgün oturabiliyorsun, ne şişlik yüzünden normalde düşen yüzüklerini parmaklarına takabiliyorsun, ne de sarsılan zihnin yüzünden düzgün düşünebiliyorsun. gözlerin o kadar ağırlaşıyor ki hiçbir şeyi tam olarak göremiyorsun. başın o kadar ağrıyor ki hava düzelene kadar kesip masaya bırakmak istiyorsun. beline kas gevşetici sürerken mentol kokusundan miden bulanıyor.

anlayacağın topyekün bir sersemlik hali. 

yataktan çıkmak istemiyorsun ama yatmaya devam etsen de uyuyamayacakmışsın gibi. insanlarla konuşuyorsun, insanları dinliyorsun ama sanki orada yokmuşsun gibi. 

yapman gerekenleri düşünüyorsun; siteyi, projeyi, tezi. gitmen gereken yerleri listeliyorsun; çekimleri, sergileri, konserleri. 

sonra dönüp kitabını okumaya devam ediyorsun: kevin hakkında konuşmalıyız. kendi sersemliğini unutmak için henüz on beş yaşındayken yedi okul arkadaşını, bir öğretmenini ve bir yemekhane çalışanını, incelikle planladığı bir katliamla öldüren kevin'ın annesi eva'nın yazdığı mektupları. eva'nın, kevin'ın içindeki bu nefreti besleyen şeyin aslında kendi oğluna için için beslediği nefretten mi kaynaklandığı sorusunun cevabını bulması uğruna sayfalarda kayboluyorsun.

lodos kendini sorgulamana fırsat vermiyor. uyanıklıkla uyku arasında bir yerde geçmesini bekliyorsun sadece. saçlarının, aklının, parmaklarının arasından geçip gitmesini. bu kadar sert esmese rüzgara karşı yürürsün bile. ah bir de gözüne toz kaçmasa...


yine de kahveni alıp, sigaranı yakıp kitap okumak için iyi bir zamandır belki de, kim bilir?

4.12.11

dear santa...


seninle çok seviyeli bir ilişkimiz olduğunu kabul ediyorum. hatta bu ilişki o kadar seviyeli ki ne ben sana daha önce yazdım, ne de sen beni şaşıttın şu güne kadar. fakat, çeyrek asrı geride bırakırken, artık seninle uzlaşmamızın zamanının geldiğini düşünüyorum. bu karara ne zaman mı vardım? amazon'da kitaplar arasında dolaşırken. add to demekten wish list'imin buradan fizana yol olduğunu fark ettim. adı üstüne wish, bilmem anlatabildim mi?

hazır sokaklar kokinadan kıpkırmızı olmuşken, tarçın kokusu pencerelerden odalara sızıyorken ve damarlarımda sıcak çikolata dolaşıyorken gel seninle bir anlaşma yapalım. geçen 25 senenin şerefine, sayısını henüz bilmediğim kitapları bir gün kapımda bulayım, ne dersin? ya da şöyle yapalım, sen yılbaşında büyük ikramiyenin vuracağı piyango biletini kapımın altından at, kitapları ben kendim alayım. bu kadar hukukumuz olduğuna inanıyorum. ne dersin?

anlaştık mı?   

29.11.11

göğe bakma durağı


metropolde yaşıyorsan feragat etmen gereken pek çok şey vardır. medeniyetle eş sürdürdürülen hayatların artılarının karşısına yazılan eksilerdir bunlar. ve bu eksiler genellikle karanlıkta ortaya çıkar. tam da kendinle başbaşa kaldığın anlarda görürsün büyük şehirlerin en çirkin yüzünü. rüzgarı sert eser, yoluna taş koyar, peşine adamlar takar; adımlarını sayamaz hale gelirsin. karanlıktır bunun sebebi. yapay aydınlatmayla daha da körleşen karanlık. yönünü bulmak için gökyüzüne baktığında ise zifiri karanlık, kendi gerçeğinde kaybolacak kadar. karanlık.

çünkü metropoller yıldızları yutar. ferah feza bir deniz kenarında -örneğin olimpos'ta- yolunu bulmanı sağlayan yıldızları büyük şehirlerde göremezsin tam da bu medeniyet yüzünden. yattığın yerden tavanı yırtmak istersin en yalnız anında ama nafile. balkona çıkıp bir hava alsan? binalardan ve antenlerden başka ne sayabilirsin ki başını kaldırdığında...

işte metropol senden bu fedakarlıkta bulunmanı ister: göğe bakma durağında inemezsin bu yolculukta. yıldızlara isim verme özgürlüğünü alır elinden. hangisinin yıldız hangisinin uydu olduğunu öğreten ilkokul bilgin bile körelir zamanla ve sen yıldızlarla olan bağını sonsuza kadar kaybetmeye mahkum olursun. odanın tavanına uzay haritası asmayı düşünecek kadar acınacak hale gelirsin çünkü insanlar bu isteğini duyduğunda bile gülerler sana. ya da dövme yaptırdığında illa altında başka bir şey ararlar sanki yıldızdan öte bir anlamı varmış gibi. onlar hep ulaşılabileni, burunlarının ucundakini istemekle yetindiklerinden ya da bunun gerçek olamayacak kadar saf olduğuna inandıklarındandır belki. belki de senin aklın bi' karış havadadır, kim bilir. yine de yıldızlardır seni bu dünyaya bağlayan ve bu dünyadan bir an olsun uzaklaşmanı sağlayan. 

işte skyview sana bu özgürlüğü -sınırlı da olsa- sunuyor. karanlıkta, yattığın göğün altında hangi yıldızları üzerine örttüğünü gösteriyor. uyduyla yıldız arasındaki farkı öğrenip gezegenlerden yastık yapıyorsun kendine. burcunu gösteren takım yıldızı karşısında büyüleniyorsun. venüs'ü bulduğundaysa secdeye varıyorsun. metropolün karanlığını aydınlatmaz belki ama yalnız kaldığında artık tavanı yırtmak yerine ne yapacağını biliyorsun; yıldızlara dokunacaksın. ve artık daha huzurlu bir uyku uyuyabileceksin.


special thanks to b. 

28.11.11

a place called home


bugünlerde ev arayan çok yakın bir arkadaşımın çaresizliğine tanık oluyorum. şehir dışından gelip, çok da güzel bir iş bulup 'koca' istanbul'da kendisi için tutacak bir ev bulamayan arkadaşımın çaresizliği. 

büyük/küçük, aydınlık/karanlık, uzak/yakın, pahalı/ucuz...bileşenlerinin arasında kaybolup hayat denklemini bir türlü çözememek gerçekten sinir bozucu. istanbul'da ev bulmak gerçekten sabır işi. peki neden? bu işi bu kadar zorlu kılan ne? ev bulmaktaki sınırlarımızı belirlerken hangi kriterleri dikkate alıyoruz ve nelerden feragat ediyoruz? ev dediğimiz yer kapısını kapattığımız an bize ait bir dünya yaratıyorken neden hala dış dünya ile olan bağımızı kopartamıyoruz?

üniversiteyi kazanıp istanbul'a geldiğim 2003 eylül'ünde, 1 seneliğine mecidiyeköy'de kalmak gibi bir hata yaptım. hata diyorum çünkü her ne kadar ulaşımın merkezi olsa da, aslında tam da bu merkeziliği yüzünden, bir türlü ne olacağına karar verememiş bir semt mecidiyeköy. iş yerleri ve evlerin insan ve araç kalabalığında içiçe geçtiği tam bir keşmekeş. beşiktaş'tan 10 dakikada ulaştığınız ev, her seferinde anahtarı kapıya bir sinir harbiyle soktuğunuzdan mütevellit, asla huzur bulamadığınız yer olup çıkıyor.

1. sınıfa geçtiğimdeyse büyük çekmece'ye yerleştim en 'kahraman' tavrımla. tek başıma sessiz sakin bir yerde yaşayacak olma fikri, her gün yolda geçirdiğim sürenin toplamda 3 saat olması sebebiyle bir süre sonra beni yoldan dolayısıyla okula gitmekten bezdirdi. market alışverişi dışında evden çıkmaksızın resim yaptığım bir dönemi de böyle geçirdim. uzak, steril bir hayat. kendimi televizyonla konuşurken bulduğumda da bir şeyleri değiştirmem gerektiğini anladım.

2. sınıfı sürekli sakarya'ya gidip geldiğim için ev olgusunun dışında tutuyorum zira gerçekten "evim" diyebileceğim bir yerim yoktu. daha sonra yeldeğirmeni'ne, arkadaşlarımın yanına yerleştim. gayet merkezi bir yerde olmasına rağmen apartman boşluğuna bebek bezi atan komşuların varlığı dolayısıyla yerine oturmayan taşlar vardı orasıyla ilgili. evet, geçirdiğimiz zamanın güzelliğinin ve keyfinin tarifinin olmamasına rağmen orası, gerçekten, öğrenci evi tanımını karşılayacak niteliklere sahipti.

ve lisans öğrenimlerimiz bitip silkelenme zamanı geldiğinde osmanağa'ya taşındık. bu ev için hep "temiz sayfa" tabirini kullandım. öyle de oldu. bu eve gelirken bütün sayfalarımı temize çektim. hayatımı düzene oturttum, en azından çalıştım ve bir süre sonra da başardım. aradan 3,5 sene geçti ve artık bir şeyler dar gelmeye başladı. "taşınacak olsam hangi semtte otururum?" şu sıralar kendime en çok sorduğum soruların başında geliyor sanırım. ve arkadaşımdan gelen her telefonda verdiği olumsuz haberler yüzünden istanbul'da dilediğim şartlar altında yalnız yaşamamın neredeyse imkansız olduğunu farkettim.

aslında bu şartların ne olduğunu daha sık düşünüyorum, özellikle semt konusunda. bir tercih yapmam gerekiyor: iş yeri mi hafta sonu mu? hayat mı huzur mu? karşıya, avrupa yakasına geçmek demek trafikten kurtulmak demek aslında öncelikle. trafikte geçen yorucu ve stresli saatlerden kurtulmak. hayatın hareketli olduğu kanala karışmak demek ve de. akşama ne yapacağının tercihini trafiğe ya da havaya değil, kendine bırakmak. kalabalıklara karışmayı senin seçmen, "olmadı çeker kapımı oturur kitabımı okurum," demek. bu tarafta, anadolu yakasında kalmaksa yoğun geçen bir 5 günün ardından hafta sonunu sakin geçirme garantisinin altına imza atmak demek. tanıdığın herkesin toplandığı yakın bir çevrede vakit geçirmek aynı zamanda. 10 dakikalık yürüyüş mesafesinde alıştığın deniz kokusunu içine çekmek.


artıları ve eksileriyle, şayet evine bağlıysan ve istanbul'da yaşayacaksan kendinden ne kadar ödün vereceğini ölçüp biçmen gerek. her ne kadar kapalı olsa da, o kapı açıldığında karşında neyi görmek istediğini bilmen gerek. evinde kendine ait bir hayat kuracaksan o hayatı nasıl besleyeceğine karar vermen gerek.

bu bölünmüşlüğü ve dağınıklığı toparlamak gerçekten yorucu. neyse ki kendi denklemimi çözmek için biraz daha zamanım var.

26.11.11

let me introduce you...


sana kendimden bahsedeyim biraz -daha-.

güne kahve ve sigara içmeden başlayamadığımı artık biliyor olmalısın. hani şu afyonu bir türlü patlamayan, baş ağrısı bir türlü geçmeyen insanlar vardır ya. bu ritüeli gerçekleştirmediğim takdirde, işte ben de onlar biri olurum. dükkanı açmak için kafein ve nikotine ihtiyacım var diyebilirim.

çikolatayı sevmem. çünkü ona karşı beslediğim duyguları ifade edebilecek doğru kelime sevgi değil. bu daha çok, bağımlılık gibi ya da zaaf. mesela şu an yediğim kinder shoko bons'u tavsiye ederim, ne kadar yediğimin farkında olmadan bir paketin dibini görebilirim. kısaca, çikolataya karşı koyamam diyebilirim.

saçlarımın enseme değmesinden nefret ederim. ve gözüme girmesinden. o yüzden çok zor günler geçirdiğimi itiraf etmeliyim. uzunlarken 47657 şekilde toplanabiliyorlarken şu an ensemde iki tane parmak kadar tokayla kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum diyebilirim.

uykuyla aramda seviyeli bir ilişki vardır. uyku diye ölüp kendimi bitirmem. an gelir alarm çalmadan önce bile uyanırım. ama iş birisini uyandırmaya geldiğinde o an cehennemi yaşarım. ne telefonla ne seslenerek... konu birisini uyandırmak olduğunda kendime kaçacak delik ararım diyebilirim.

eve girdiğim an üzerimi değiştiririm. günü geçirdiğim kıyafetlerin 1 saniye daha üzerimde durmasına dayanamam. isterse dünyanın en rahat kıyafeti olsun, ev sınırları dahilinde büründüğüm kılık birbirinden alakasız tişört ve pijamaların o anki kombinasyonlarından birisidir. bu anlamda rahatıma biraz düşkünüm diyebilirim.

terlik giymekten hiç hoşlanmam. kaldı ki çorap denen olguyla da bir türlü barışamadım. vücudumun kapana kısılmış hissinden kurtulmak için yaz kış evde çorapsız gezerim. yalın ayak gezmenin dayanılmaz hafifliğine varmak için yerlerin her daim temiz olduğu bir ev, en büyük hayalimdir diyebilirim.

bütün paramı, hiç acımadan, kitaba yatırabilirim. bir duvarı kitaplık olan bir odada yenilerine yer açmaya çalışırken obsesif tarafıma el sallarım zira kitapların sırası çok önemlidir. bu anlamda hayatımın bir odasını ya da en büyük duvarını kitaplarla kaplayacak kadar tutkuluyum diyebilirim.

hiçbir kuvvet beni zayıf olduğuma ikna edemez. bu 48 kiloyken de böyleydi 50 kiloyken de böyle. teoride kadınların fiziksel olarak belli bir kalıba sokulmasının ne kadar yanlış olduğunu savunurken pratikte bu savımı asla hayata geçiremem. kafamda birkaç tahtanın eksik olduğunu kabul edecek kadar da kendimdeyim diyebilirim.

bir şeye bağlanmak için onu gerçekten sevmem gerekir. aksi halde, hiçbir kuvvet bana sevmediğim bir şeyi yaptıramaz, başladığım şeye devam ettirmeye zorlayamaz, bir şans daha vermem konusunda ikna etmeye çabalayamaz. "tuttu yine sarı damarın," dedirtecek kadar inatçıyım diyebilirim.

eğer bir şeyi gerçekten seversem çok zor vazgeçerim. -bir noktaya kadar- bütün kapıları çalar, bütün şartları zorlar yine de o duygusal bağı sağlam tutmaya özen gösteririm. konu sevdiklerim olduğunda üzerine kendimi koyacak kadar bağlılık gösteririm. kendimi tanıdığım kadar da kendimden ödün veririm diyebilirim.

yeniliklere açığımdır. gitmediğim bir yer, yemediğim bir yemek, içmediğim bir kokteyl, izlemediğim bir film...şayet benim sınırlarım etrafında dolaşacak kadar bana yakınsa cevabım 'evet'tir. gidelim, yiyelim, içelim, izleyelim kalıplarının başına bir 'hadi' eklemem hiç de zor olmaz. kendi kalıbımın içine sıkışıp kalmayı sevmiyorum diyebilirim.

şu an 4,0 cl votka citron, 1,5 cl cointreau, 1,5 cl lime suyu ve 3,0 cl kızılcık suyunun buz ile beraber shaker'da iyice çalkalanıp bardağa süzüldüğü yerdeyim. sen buna cosmopolitan dersin, bense sadece Z. dengesizliğimden dengesi iyi ayarlanmış bir içki kadar zevk alıyorum diyebilirim.




tanıştığımıza memnun oldum.

25.11.11

really?!

kırtasiye ürünlerine karşı her zaman bir zaafım olmuştur. özellikle defterlere. gözüme orijinal görünen her defter benim için arzu nesnesi olmaya adaydır. kullanılan, kullanılmayı bekleyen; alınan, alınmayı bekleyen; atılan, saklanan onlarca defter. bunların arasında da bir çeşidi vardır ki hafızama ne kadar güvensem de yine de yanımdan ayırmamaya ve sıklıkla kullanmaya özen gösteririm: not defteri. her an her yere post-it yapıştırılamayacağından mütevellit unutulmaması gereken şeylerin kaydının düşüldüğü küçük bir defter çantamın olmazsa olmazıdır. yine de, şayet unutmamam gereken şeyler odamın sınırları içinde halledileceklerse bu konuda post-it'in hakkı teslim edilir. duvara, panoya, masaya, laptop ekranına olmak üzere bulunan her yere, itinayla yapıştırılır. işi bitenler aynı zevkle çöpe atılır. kaleme ve kağıda dokunmanın zevki böyle yaşatılır. 

derken...

ben, böylesi manuel hatırlatma teknikleriyle hayatımı idame ettirirken ve bundan ziyadesiyle memnunken bu sanal post-it nedir?! 


kağıdımı ve kalemimi bana bırak teknoloji, gerisi senin olabilir.

22.11.11

the tooth fairy.

mitler. gerçeküstü ve bir o kadar da gelenekseller. gerçek dünyaya adapte olma aşamasındaki geçişi yumuşatacak kadar da naif ve zararsızlar. çünkü çocukların kaybettiklerini yerine koyarken daha gizemli hikayelere ihtiyacı var. peki ya yetişkinler için durum böyle mi? biz kaybettiğimiz bir yılı hediyelerle telafi etmeye çalışırken noel baba'nın yazdığımız mektuplara cevap verdiğini düşünerek mi seviniyoruz? ya da iltihaplandığı için dişçiye gittiğimizde, zamanında düşen süt dişinin karşılığının yastığın altında olduğu fikrine inanmamamızın cezasını çektiğimizi mi düşünüyoruz? gerçeklere bu denli sıkı sıkıya bağlı olmak şart mı yoksa senede bir kez paskalya yumurtası boyamak ruhumuzu sakinleştirecek etkiye sahip mi?

aslında işte olmam gereken bir günü 1000 mg'lık antibiyotik ve 550 mg'lık ağrı kesici etkisi altında, ziyadesiyle şiş ve zonklayan çenemin biraz olsun iyileşmesini umarak yatakta geçirdim. ve düşündüm; fiziksel görüntüsünde bile henüz ortak bir kanıya varılamamış bu fantastik karakter nasıl olur da etkisini hala sürdürecek kadar geleneksel bir niteliğe sahip olur? kah bir peri kah bir fare olarak vücut bulan bir diş perisine inanmayacak kadar gerçekçi bir çocukluk geçirmenin ileride hayal gücü üzerindeki etkisi ne olur? ve yataklara düşürecek kadar şiddetli bir diş ağrısı çekiyor olma gerçeğinin sorgulattığı şey neden gerçek üstüne karşı meydana gelen deformasyon olur?

insanın içindeki çocuğun kendisiyle birlikte büyütmesi durumu bu heralde. hatta içindeki çocuğun kendisinden çok önce büyümesi. doğruyla yanlışı ayırt etmekten öte, gerçeklikle yapılan şu bozulması imkansız anlaşma. bu durumda küçükken yaşıtlarınla evcilik oynamak yerine bir koltukta kitap okuyarak geçiriyorsun zamanını örneğin. jack'le fasulye sırığına tırmanmaktansa mavi saçlı kız'ın dramına ortak oluyorsun. bugünse, 25 yaşını bitirirken, etrafına baktığında gördüğün şey diş perisi değil yutmakta zorlandığın ilaçlar oluyor. ve sen buna büyümek diyorsun. onlarsa içindeki çocuğun senden önce öldüğünü iddia ediyorlar. 

21.11.11

like eating glass.

day: saturday
place: bast cafe / moda
with: B.

day: sunday
place: palma d'oro / şaşkınbakkal
with: M.


kelimeler geldi önce masaya birer birer.
sokaklar çikolatayla kaplanıp sunuldu tabakta.
ve evler ısıttı içimizi içilen her kahvenin aromasında.

doğrular.
yanlışlar.
gerçekler.
gerçek olması istenenler.
ilk başta, her ısırık ve yudumda ağızdaki o kan tadını kamufle etmek için yakıldı sigaralar.
gözbebekleri büyüdü sonra, yüzdeki kırık parçalar toplandı ordan burdan, sağdan soldan; biraz senden, en çok benden.
gerçek bir gülümseme yerleştiğindeyse tam göğüs kafesinin ortasına, işte tam o anda, tek bir cam parçası kalmadı geriye.
bu kez tadına varıldı yenilen her çikolatanın, içilen her kahve ve sigaranın.


iki gün.
iki yer.
iki kişi.


hayatın dizginlerinin elinden kaçtığını sandığın anda seni silkeleyip aslında tam da gözünün önünde olan şeyleri gösteren, kendinin farkına varmanı sağlayan insanların olması büyük şans. bu gerçekten şans işi. hayır, kurduğun ilişkilerin şans eseri olduğunu kastetmiyorum. söylemeye çalıştığım, hayatını böyle insanlarla paylaştığın için aslında ne kadar şanslı olduğun. sen ne kadar yalnız olduğunu söylesen ya da yalnız kalmak istesen de içinde bir yerlerde ya da ahşap bir masada karşında sana aksini hatırlatanların varlığı, gerçekten çok-büyük-şans.

19.11.11

just z.


- beklentiler demiştin ya, aslında benim beklentilerim yoktu. bu ilişkiye başlarken hiçbir şey beklemiyordum. onları sen yarattın. sen inşa ettin. ve sonunda yıktın. altında kalan ben oldum.


tam da böyle oldu. başladığında dakikalarca ve hararetle anlatılan bir kıvılcım sadece, "bittik," kelimesiyle son buldu. şu ana kadar ne hissettiğimi bilmiyordum, gerçi hala da bilmiyorum. aradan geçen sekiz saatten -sayısız sigara, iki fındık votka, dört bira ve bir kahveden- sonra yatağımda ayaklarımı uzatmış bunları yazarken bile, hala bilmiyorum. içimden var olabilecek duyguları geçiriyorum; öfke, nefret, sevgi, özlem... sadece üzgün'ün yanına bir tik atabiliyorum. yine de bu kadar basit olmadığını biliyorum.

dışarda ayak üstü konuşulan 10-15 dakika kadar da basit değil aslında. "unuttum," ya da "özlememişim," kadar da net değil hiçbir şey. yine de sakin bir düşüş. günlerdir yeri hazırlandığı için çok sert olmayan bir düşüş. şaşırtıcı olmadığı için -mümkün olduğunca- dramatik de değil. yine de eksik. ve anlaşılır.

çünkü bir "kırılma noktası" var. zamanında yaşadığım için tarifinin ve telafisinin olmadığını bildiğim bir nokta. bir an. bir gece. üzerine ne koymaya çalışırsan çalış asla aşamadığın bir duvar. içindeki taşları bir daha asla eski yerine oturtamayacak kadar sarsan ve hatta yıkan. bir şeyleri hep eksik bırakan. belki de aşmak, yeniden yerleştimek ya da tamamlamak istemediğin, kim bilir. yine de anlaşılır.

ve yapılmaması gereken bir şey var, geçen süreçte öğrendiğim ve bundan sonra yapmamaya özen göstereceğim: susmak. aslında susmanın en kuvvetli ses olduğuna inanırım ve fakat bu susmak kaçmakla birleşirse gerçekten acı verir. yani verirmiş. yaşatırken bilmiyor insan ama yaşarken gerçekten için çekiliyor. acı çekiyor(muş)sun. ve o çığlık insanı sağır ediyor(muş). kendi sesinde kayboluyor(muş)sun. karşıdan duydukların içinde yankılandığında o boşluğu sen de hissediyor(muş)sun. sonra birden farkediyor(muş)sun ki, aslında yalnızsın. yani bunları kimseye anlatamazsın. hep bir şeyler eksik kalır. sen eksilirsin. bırak, toz duman olmuş için her zerresine kadar öyle kalsın. çünkü bu bir pişmanlık hikayesi değil.

bu bir enkazın hikayesi. heyecanla inşa edilen ve altından sağ çıkmak için nefes alacak yeri sadece senin açabileceğin. kısacası, yalnızlığınla barıştığın. sen olmadığın bir an yıkılan ve ancak sadece sen olduğun sürece altından kalkabileceğin. bunu en iyi ifade edebilecek şeyse bu gece boynuna taktığın baş harfin. her daim sana seni hatırlatacak olan, salt sen. kısa ve net. tam da aynaya bakmaya en çok ihtiyaç duyduğun anda bir ceketin cebinden çıkan Z. noel baba'ya değil ama yalnızlığını seninle paylaşan insanların var olduğuna dair güzel bir kanıt.

gördüğün gibi çok mutlu olmak gibi bir lüksün yok senin. mutluluk senin bünyene yabancı. bir süre sonra bir yerden patlak veriyor işte görüyorsun. iğreti duruyor üzerinde. bir yerde tökezliyorsun. ve bak, yine taş taş üstünde kalmamış.

ama sen sabah yine kalkıp -her zamanki gibi- kahveni yapıp sigaranı yakacaksın. nerde kaldığına bakacaksın. aynaya bakacaksın. bir süre yutkunmakta zorlanacaksın belki. boğazındaki düğümleri çözmeye çalışacaksın. sonra elin boynundaki kolyeye gidecek ve hayatına tam da bıraktığın yerden devam edeceksin. bu bir döngü. hayat dediğin şey işte, tam da bu.

her şey için teşekkürler.

17.11.11

circles.


yaşadığımız hayatı sorgularken bir şeyi eksik bırakıyoruz. sürekli kendimizi tamamlamak, mükemmele erişmek için verdiğimiz mücadele içinde es geçtiğimiz bir şey var. okuduğumuz kitaplarda, dinlediğimiz müziklerde, gittiğimiz okullarda, çalıştığımız işlerde...hep bir eksiği giderme hali. peki kimin için? ne için? nereye kadar? ve bütün bunları yaparken aslında neyi göz ardı ediyoruz?

işte the fountain bunları sorgulatan bir film. kısacası ölümü. hep aklın en ücra köşelerine itilen, duyguların bulup çıkarttığı ve fakat yine derinlerde bir yere gömülerek yokmuş gibi davranılan ölüm. yaşamın sonu. end of story. 

gerçekten öyle mi peki? ölüm hikayenin sonu mu? hep kaçındığımız şey, adını anmaktan bile tedirginlik duyduğumuz, bize kar soğuğunu hatırlatıp içimizi ürperten şey bize bu kadar uzak mı? ölüm, tedavisi bulunabilecek bir hastalık mı, yoksa özünde bir yaratma eylemi mi?

bilgeliği seçerken madalyonun öbür yüzünde duran hayatı sırf sonu gelecek diye gerçek anlamıyla yaşamıyoruz. nefes aldığımız her an'ı kendimizi mükemmele ulaştıracak bir tamamlanma uğruna yok sayıyoruz. aslında yaşamıyoruz. ölümü kabullenmek yerine reddederek aslında ölümsüzlüğü değil hastalığı kutsuyoruz. ve kendimizi kandırıyoruz. 

çünkü bu bir döngü. a perfect circle. çünkü yaşadıkça var'ız. ve ölüm, bu yaşamın bir parçası. döngüyü kıracak bir sonsuzluk yok. sonsuzluk ancak biz ölümü kabullenip ondan korkmadığımız zaman var. bu döngüyü de kusursuz kılan işte bu. yaşam, hayatın bir xibalba misalı başka hayatlara can verdiği noktada bitecek kadar kusursuz. ve tamamlanmışlık hissi ancak biz bununla barıştığımız zaman bir anlam ifade edecek gibi görünüyor.

bu kış yağan karda yüzünü gökyüzüne dönmen için iyi bir gerekçe. veya kar topu oynamak için. ne dersin?

ve belki sonsuza kadar yaşamak istersin.



15.11.11

the quite place.


kendine ait sessiz bir an. 
kendin olabildiğin. 
kendinle başbaşa kalabildiğin. 
nerden bulabilirsin ki böyle bi an'ı ya da mekanı, zihninde onca soru işareti, ünlem, virgül ve nokta varken. 
bilgisayarının başındayken bir 90 saniyeni halihazırda dinlediğim melodinin geldiği durağa uğrayarak belki. telefonunun sesini kapatarak; facebook'tan, twitter'dan, messenger'dan, foursquared'den gelen iletilere aldırmadan, f11 tuşuyla giriş yapıp space bar'la adım adım ilerlediğin patikada yazanları dudaklarının kenarında beliren kurnaz ve bir o kadar da naif gülümsemeyle onayladığın o 90 saniyede belki. ekranda beliren büyüklü küçüklü spotların dingin bir müzikle seni içine çekip sarmaladığı o kısacık anda.
belki de zihninde attığın tüm "bu kışı da eve tıkılarak geçirmek istemiyorum," voltalarına rağmen kendini eve giden metrobüste bulduğunda, en azından kalan yolu kendine ayırarak.
nasıl mı? 
bütün gün süren yağmur tüm salınımıyla devam ederken montunun kapşonunu kafana geçirirsin. alt geçitten yayılan kokuya bu kez dayanamayıp, "100 gram olsun," dersin ve kese kağıdını cebine koyarsın. adımlarını yavaşlatıp, ıslanmak pahasına da olsa, için için yanan ve her hamlende elini yakan kestaneleri üfleyerek yemeye başlarsın. 10 dakikalık yolu belki bi' 10 dakika daha uzatırsın ama etrafı duymazsın artık. elin telefona değil diğer cebine gider. bir tane daha atarsın ağzına, bu kez daha az üfleyerek. su birikintilerine giren converse'lerine sızan suyu da kapşonun dışında uçuşup ıslanan saçlarına da aldırmazsın. nasılsa eve gidiyorsun. kendini hissettirdiği gibi seni eve yönlendiren soğuk havayı ve şartları bir kez olsun unutursun. düşündüğün tek şey en son ne zaman kestane yediğin olur. ve "bunu tekrarlamalıyım," diye söz verirsin kendine. 
"bir daha çok sevdiğim bir şeyle arama bu kadar uzun zaman ve mesafe koymayacağım."

14.11.11

at least i have tried.

merakla beklediğim ides of march ve filmekimi'nde gitmeyi planladığım a dangerous method aynı anda, önümüzdeki hafta vizyona girecekmiş.

oysa ki üzerinden sadece 1 hafta geçti.

amazon'dan sipariş verme eylemini gerçekleştirmeden önce şansımı alternatif kanallardan denemeye karar verdim.

bu sefer aynı kırılgan yüz ifadesi yok aynada.

evde geçen huzurlu bir haftadan sonraki ilk pazartesinin bu denli sendrom yüklü olması benim suçum değil.

kabul, daha huzurlu nefes aldığım günlerim oldu.

soundtracking aplikasyonunu da indirdikten sonra iphone'un gerçekten eğlence amaçlı tasarlandığına ikna oldum.

ve fakat çok daha kötüleriyle de karşılaştım.

"yeni yıl alışverişi" listemin ilk sırasında bir adet moleskine var, as usual.

beni üzenin ne olduğunu söylediğimde gülmek yerine gülüşünü yüzüme dağıtabilseydin keşke.

"sen ne yapıyorsun?" sorusuna "düzenli olarak blog yazıp instagrama giriyorum," diyecek noktaya geldim.

ayaklarımın üzerine düşmek isterken tabanlarımı acıtmış olabilirim.

aralık ayında olduğumuzu sanırken aklımdan ne geçiyordu acaba.

yine de yere sağlam basarken de gökyüzüne bakmayı öğrendim.

13.11.11



ortalama bir bilgisayar kullanıcısıysanız ve çok basic programlarla hayatınızı idame ettiriyorsanız sizi şaşırtacak yegane şey c sürücünüzün günden güne şişip kızarmaya başlamasıdır. bununsa tek bir açıklaması olabilir: virüs. sistem ve program dosyalarınızın olduğu kısmı ele geçirip kendini -ve kim bilir daha neleri- çoğaltmak suretiyle bilgisayarınızı bir kahve yapımı süresinde açılacak hale getiren kanserli hücre. ve bunun tek bir çözümü olabilir: format atmak. 

peki neden bu noktaya kadar beklenir? o virüs bilgisayara nasıl girer ve günbegün bölünerek çoğalmak suretiyle c'nizi ele geçirirken sizin aklınız nerdedir? hafızayı rahatlatmak için program silerek acı neden ertelenir? iş format atma raddesine nasıl gelir? sonrasında bilgisayarı "eski" haline döndürme çabaları sırasında neden bazı şeylerden vazgeçilir? tüm bunların sebebi bir virüsken neden yine en son kurulan virüs programı olur? ve, aslında üzerinde kafa yorduğum şey bir bilgisayarken nasıl olur da tüm bu sorular metaforik olarak insanla da örtüşebilir?


bill, bana bunları düşündürttüğün için seni hiç affetmeyeceğim.

12.11.11

to istanbul with love~

artık zamanı geldi. evet istanbul -sevdiğim, sevmek istediğim, nefret ettiğim...bütün duyguların, her şeyin kaynağı -senin hakkında yazmanın zamanı geldi. neden mi şimdi, çünkü kış resmen geldi. dolayısıyla şehre dair tüm yakınmalar teker teker ve birdenbire su yüzüne çıktı. gri hava, soğuk, yağmur, hiç bitmeyen trafik ve tabi ki, "tüm yıl gündüzleri 25, geceleri de 22 derece olan bir yerde yaşamak istiyorum," yakınmaları. classic and depressing.

tüm bu yakınmaların arasında aslında biliyorum ki ben başka bir şehirde yaşayamam. değil yaşamak bazı şehirlerin sınırları içine bile girmem. mesela, ankara. düşüncesi bile kötü. ne hissettiğimi anlatacak kelimeleri bulamadığım için sadece kafamı sallıyorum laf ankara'ya geldiğinde. no way, baby. no-fucking-way. bir de antalya faktörü var. ortaokul ve lise hayatımın geçtiği ve ailemin halen yaşamakta olduğu şehir. gittiğim zaman kendimi kapana kısılmış gibi hissettiğim, dört günden sonra nefes almakta zorlandığım, hava sıcaklığının yaşanabilir düzeyde olmasına rağmen bir türlü evimde hissedemediğim şehir. çünkü evim burada, istanbul'da.

istanbul hayat dediğim döngüye, her şekliyle -tekrar- dahil olduğum yer. kelimenin tam -ve her- anlamıyla kendi ayaklarımın üstünde durmaya başladığım yer; üniversiteye gittiğim, yalnız yaşadığım, arkadaşlarımla bir evi paylaştığım, çalıştığım, aşık olduğum, terk edildiğim, terk ettiğim, saçımı boyadığım, saçımı kestiğim, sokaklarında dans ettiğim, kaldırımlarında ağladığım, masalarında güldüğüm...

bizimkisi zor bir ilişki. her türlü duyguyu barındıran cinsten. sevgi ve nefret. beyaz ve siyah. ve bazen, gri. kısaca, aşk. ve bu duyguların en çok ayyuka çıktığı mevsim, kış. çünkü her şey siyahken, en kötüsünü görüyorken yani, aksini ispat edecek deliller ararsın ve bingo! eğer eşelediğin o delikte seni hayata bağlayacak aydınlık noktalar buluyorsan işte bu aşktır. bunlar, bulunduğun yerde seni ayakta ve hayatta tutan dayanaklardır.

hani bir şeyi aslında ne kadar çok sevdiğini onu kaybettiğinde anlarsın ya, işte bu tam da öyle. tiril tiril elbiseler giyerken birden kabanının fermuarını kapatmaya çalıştığın gün geldiğinde -ve bu konuda ağız dolusu küfürler ettiğinde- aslında o şehirde yaşamanın çok da kötü olmadığını görürsün. çünkü daha iyi günlerin olmuştur, özlediğin çok daha aydınlık günler. ve bilirsin ki, eğer sabredersen o günler yine gelecektir. yine üzerine bir şort ve atlet geçirip palmiyelerin altında sevdiğin insanlarla kahvaltı edeceksindir. kış dediğin şu beş aylık sürede (evet istanbul'da kış üç değil beş ay sürüyor) sigara içtiğin için donma tehlikesiyle dışarda oturmak pahasına da olsa, asfalt her ıslandığında trafikte ekstra bir saat geçirecek olsan da, ofisinin bulunduğu binaya girerken rüzgardan adımlarını bir türlü ileriye doğru atamıyor olsan da üzerindeki kabanı çıkarttığın gün yine bu şehrin içinde sakladığı sığınaklarda kahkahalar atıyor olacaksın.

eğer buna dayanacak gücün varsa bu şehri seviyorsun demektir. ve ben, tüm kalabalığına, tozuna, dumanına, trafiğine, yağmuruna, çamuruna; tüm yorucu ve tüketici yanlarına rağmen bu şehri seviyorum. gittiğim her yerde kendimi evimde hissediyorum. çünkü günün sonunda, evime döndüğümde, bu şehirde uyanacağımı biliyorum.

hem, aşkın kolay olduğunu kim söyledi ki.

11.11.11

just boots and coat, not depression.


- her sabah aynı şeyi yapıyorsun.

evet, yaklaşık 10 senedir her sabah aynı şeyi yapıyorum. bu şey, örneğin sabah gitmem/yetişmem gereken bir yer varsa 20 dakika erken kalkmamı gerektiriyor. evet, uykumdan fedakarlık ediyorum belki ama karşılığında tertemiz, baş ağrısız bir güne başlayacağımı biliyorum. gözümü açtıktan sonraki 1 saat içinde bünyeme dahil etmezsem aşırı huysuz oluyorum. evet, yaklaşık 10 senedir her sabah kahve ve sigaramı içmeden evden çık-mı-yo-rum. alışkanlıktan ziyade afyonun patlaması meselesi, hepsi bu. belki de son derece basit, fiziksel bir eylemin psikolojiye direk etkisinin bir tezahürü, kim bilir. aksi halini değil yaşamak görmek bile istemezsin, inan bana.


yine de bu sabah içtiğim kahve(ler) tüm günümü esneyerek geçirmeme engel olmadı. tgi -officially- friday. şaşırtıcı olan yarı uykulu geçirdiğim günün gecesinde, şu saatte hala yazacak gücü bulmam. bu seferki kötü olanından değil neyse ki. bugünkü öğlen yemeğinde starbucks masasında bıraktım onları. tekrar. çünkü düşününce, zaten pazartesi gecesi çok güzel bir uyku çekmiştim. ben ve benim aritmik ruh halim. insanın bazen kendini tanıyamayacak kadar iyi tanıması kadar güzel bir şey yok. bu sayede ne her şeyi alışkanlık haline getirecek monoton bir hayatın oluyor ne de bir ayna kadar şeffaf ve "aynı" oluyorsun. omuz silkip devam ediyorsun işte.


alışkanlık adını koyduğum(uz) saplantılar bir yana sanırım bu kış daha, nasıl söylemeli, canlı geçecek. kabul, erken kararan sürekli kapalı bir havada herhangi bir canlının sağlıklı nefes alması pek mümkün değil. söz konusu ben olunca bu hiç kolay değil, ama yine de daha yumuşak bir geçiş yaşayacağımı düşünüyorum. just boots and coat, not depression. çünkü o chapter'ı geçtim; o derse çok iyi çalıştım, dibine kadar yaşadım ve başarıyla geçtim. tekrar aynı satır aralarında kaybolmak istemiyorum. evet, depresyona sürüklemeye kadir bir tez yazılmak üzere beni bekliyor ve ben bu nerden geldiğini bilmediğim rahatlığımla onu bu dönem de teslim edemeyeceğim. yine de kendimi iyi hissedeceğim dayanaklarım var. yeni şeylerden bahsediyorum. dinlenmeyi bekleyen yeni albümler veya keşfedilmeyi bekleyen dokuz albümlük dubstep collection gibi. pdf halinde gözümün içine bakan ilovefake magazine veya 17'sinde ön siparişe açılacak olan jean seberg kitabı gibi. dondurma yemenin mevsimi olmadığı gibi soğuk ve alkol ihtiva eden şeyler içmek gibi.


ki evde oturacak olsam bile, bu şehirde uyandığım her sabah kahvemi ve sigaramı içtiğim sürece, inan bana, bu kıştan kafama silah dayamadan çıkacağımdan eminim.

7.11.11

grab that gun

yazmanın ruh haline iyi geldiğine inanlardanım, hatta onlardan birisiyim bile diyebilirim. süreç şöyle işliyor: aklımı kurcalayan bir şey varken ve bu şey o an yapmaya çalıştığım eylemi gerçekleştirmemin önünde bir engelken; çantamı açıyorum, defterimi çıkartıyorum, yazıyorum, sakinleşiyorum ve işimi yapmaya devam ediyorum; yatağımın tepesine mandallanmış olan ışığı açıyorum, defteri buluyorum, yazıyorum, sakinleşiyorum ve uyuyorum. bunu çok sık yapıyorum. gerçekten işe yaradığını biliyorum. yalnız şu aralar bu döngüyü kıran başka bir şey daha var: uyuyamamak. 
05.11.11/01:53 ve 07.11.11/04:07. ve işte karşındayım. ışığı tekrar kapattığım an kafamın içinde dönen şeylerin arasında buldum kendimi. hepsi bir anda, tekrar üşüştü. hiç vakit kaybetmeden. gözlerim ağırlaştı. henüz ısınmamış yataktan kalktım. mutfağa gidip bir saat önce boşalttığım kültablasını aldım. bir bardak su doldurdum. bilgisayarın düğmesine bastım ve bir sigara yaktım.
şu an abimlere gitmek için sabahın köründe kalktığımda gözlerimin neye benzeyeceğini değil az önce ölümle ilgili okuduğum şeyi düşünüyorum. ama mesele ölüm değil. mesele kaybedilenler. bedenen ve ruhen. tamamlanmaya çalışırken aslında bir yandan eksilmek. eksik yerleri doldurmaya çalışırken eline yüzüne bulaştırmak. kendi ikilemeni yaratmak aslında; kendini bulurken başka şeyleri kaybetmek. 

dudaklarımı yiyorum, bir şeylerin acısını çıkartırcasına. sürekli alnımı kaşıyorum, aklımdan geçenleri saklamaya çalışır gibi. saçlarımı toplamaya çalışıyorum, artık orada olmadıklarını unutuyorum. kısa kestiğim tırnaklarımın diplerini geriye itiyorum, sanki hava almaları için yer açar gibi. yüzümü ovuşturuyorum, gözlerimi değil. çünkü biliyorum ki bir kere kaşımaya başlarsam sonu gelmeyecek ve ben gözlerimi bir daha açamayacağım. 

söyler misin bu saatte oturmuş ne yapıyorum?

kendi dumanımda boğulmak üzereyim.