29.12.12

there is a thin line between repeat and repeal.


kendini bildi bileli kalabalığı sevmezdi. bilmediği zamanlar içinse anlatılanlar yine bu yöndeydi. çok fazla insanın olduğu yerlere girmez, çok fazla vitrinin olduğu kaldırımda yürümezdi. mümkün olduğunca uzak dururdu. uzaktan, dururdu. ifadesiz bir yüzü ve hızlı adımları vardı. 

sahipsiz ve renksiz bedenlerin arasından geçip gerçek sokaklara ulaşmaya çalışırdı. içine dalınca çıkılamayan sokaklarda yürürdü hep. bitmeyen hikayelerin ve sonunda ölünen gecelerin içinden geçerdi.

hiç kimseye çarpmamaya özen gösterirdi. her temasta bir iz kalırdı üzerinde ve iz bırakanları unutmamak en iyi becerdiği şeydi. duyar, dinler, yine de dokunmazdı. aynı havayı solumak bile yeterince zorken daha fazlasını midesi kaldıramazdı.

yanlış soruların sorulup doğru cevapların verildiği kapıları çalardı sıklıkla. hikayenin sonu ne olursa olsun ağlayamazdı. yuttukları büyürdü içinde ve büyüdükçe, yoruldu gördüğü suratlar karşısında.

sevgisini gösteremediği için ellerini hep ceplerine sokardı. kendisini kaybetmemek için açamazdı avuçlarını bir türlü. camdan hayallerin kesikleri ve güzel yüzlerin acısıyla dokunurdu susan insanların dudaklarına. olur da konuşurlarsa diye, bir eli hep tetikte olurdu. duyguları susturup akılları koyardı yerine. 

zamanı yok sayıp birkaç mucize anını ayıklardı hüzünlerin arasından. içinden çıkılamayan şarkılarda dans edip hafızanın sonsuz boşluğunda salınırdı.

yeni hiçbir şeye inanmazdı. aslında her şey birbirinin tekrarıydı ve tarih kısa süreli bir tekerrürden ibaretti. hayat, geri dönmenin imkansızlığında sıkışan sürekli bir daireydi. hayal kırıklıkları da tıpkı güneş yanıkları gibi, hiçbir zaman şaşırtıcı bir hal almadı. 

asıl imkansız olan avuçlarını açıp yağmurun içinde gizlenmekti. bir gün sonra unutulacak heyecanların peşine kapılıp koşturan kalabalıkların arasında tek nefeslik yer bulsa kendisini şanslı sayacaktı.

şansa inanmazdı.

23.12.12

i'm so glad that, i'm an island now.


hayatı öğrenmek için tam olarak ne bilmek gerekiyor? hayatta kalabilmek için ne kadarı yeterli oluyor? apartman boşluğunda yetiştirilen çiçekler ne kadar yaşıyor?

örneğin; bileklerin, ne kadar kalın? parmakların ne kadar uzun? gözlerin ne renk? ya gülüşün, ekvator boyunca uzanabilir mi yoksa? gözlerin de ona eşlik edecek kadar parlak mı dersin?

peki yaşadığın şeye sahip çıkıyor musun? yara izlerini kazımak veya yok etmek yerine gösteriyor musun kimselere? hikayen nerede başlayıp nerede bitiyor, buna kim karar veriyor? ya sesin, ne kadar yankılanıyor? uzay boşluğuna bırakılan çiçekler ne zaman yok oluyor?

onlarca paragraf ve belki birkaç cümleyle anlatılabilecekler, kelimelere sıkıştırılıyor. tek atışlık eylemler. tutulmalar ve taşkınlıklar. içinden atamadıkça içinde birikenler. tek isimli özneler. kalanlar, gidenler ve gelenler. hepsi tek bir ana ve bütün bir hayata sığıyor.

seninle ilgili hiçbir şey unutulmayı hak etmiyor. yine de sana ait kelimelerim tükeniyor. hepsi birer birer yere dökülüyor. hiçbirini tutmuyorsun. havada asılı olanları saymıyorum bile.

sigaramı yakmak için siper ettiğim ellerimi bu kez gözlerime uzatıp gidişini izliyorum. bazen, ne kadar kıssam da gözlerimi, seni görmek için kör olmam gerekiyor.

artık her sokak köşesinde, gittiğim her yer, gördüğüm her yüzde, "beni sev," diye bağırmıyorum. kısık sesim ve boğaz ağrıları için seni değil, boş sigara paketlerini gösteriyorum.

terden sırılsıklam olsam da ısınmayacak bir kuytu. her zaman soğuk ve hiçbir zaman değişmeyecek. tek nefeslik alanlar. anlıyorum.

ve devam ediyorum.

ben, elbette, böyle olsun istemezdim.




20.12.12

what are we waiting for?


yüzünü parçalayıp derisini geçen, iliklerine kadar üşüterek uykusunun gelmesine bile izin vermeyen metalik bir soğuk. ellerini ceplerinin en derinlerine daldırmasına rağmen asla eski rengine ve şekline kavuşmasına izin vermeyen bir rüzgar. zemin artık hep kaygan. attığı her adımda bir tedirginlik. 

ya düşersem?

bilinç hep yarı açık, bir kısmı daima uyuşuk. düşündükleri kadar düşünmedikleri de birikmeye başlıyor göz kapaklarında. her açıp kapayışında, olanlar kadar olmayanları, bitenler kadar bitmeyenleri, gidenler kadar geri dönenleri de hesaba katmaya başlıyor. zihin kabardıkça taşması da daha şiddetli oluyor.

ya inanırsam?

herkesin kıyamet için geri saydığı günlerde kimse kendi kıyametini yaşadığının farkına bile varmıyor. kimse, aslında, tam olarak neyi beklediğini bile bilmiyor. yağacak gök taşlarına tutunmayı mı umuyorlar, yükselen dalgaların tuzlu suyunda boğulmaktan mı medet umuyorlar, ayaklarının altında yarılacak yerin dibine geçmeyi fırsat mı biliyorlar?

ya göremezsem?

bunun için başlarını kaldırıp etraflarına bakmanın yeterli olacağını, bilmiyorlar. umutlarını kıyamete bağlayanların ellerindeki ipler teker teker ve birdenbire gevşiyor. inançlarını sorguladıkça çözülüyorlar ve insanlık denen şeyi kaybettikçe daha çok 'insan'a benziyorlar.

ya değişirsem?

meteor değil gerçeklik yağacak bundan sonra, diyorlar. yalanların bir leke gibi üzerlerinden okunacağını bilmek kıyametleri olacak belki de. her gün yıkanmak derilerini yakacak. takacak maskeleri kalmayınca insan içine çıkamayacak hale gelecekler belki de. uykuya sığınıp gerçekliklerini unutacaklar.

kim bilir?

tek bildiği hiçbir şeyin değişmeyeceği, yine de hiçbir şeyin aynı kalmayacağı. uzun süre baktığında göz bebeklerini dahi beyaza boyayan sonsuz aydınlığı çamura dönüştürecek tek bir damla ve tek bir adım aslında.

ya kıyametimiz sonsuzluğumuzsa?


16.12.12

baby, did you forget to take your mask off?


bir insanın gerçekten kim veya ne olduğunu anlamaya en yakın yol uykudan geçer. sokağın kirinden ve gürültüsünden uzak, makyajın yerini yüzü örten saçlara bıraktığı, pamuklu pijamaların ve kaz tüyü yorganların altında insan, en savunmasız ve en hafif haliyle belki huzursuz yine de en derin halindedir.

uyku, tüm maskelerin düştüğü en dramatik olma biçimidir.

ta ki alarmdan yükselen veya çalan telefondan gelen sesle bölünene kadar. işte o zaman hayat, olağanca gerçekliğiyle ve bütün çirkinliğiyle birikmeye başlar içinde. büyü, rüyalardan uyanıp egoların her hareketle üzerini bir zırh gibi kaplamasıyla bozulur.

insan çirkin, sonsuz olamayacak kadar gerçek, zaafları ve zayıflıkları yüzünden kambur ve bir o kadar hüzünlüdür. bu yüzden değil başkalarının gözlerinin içine aynaya bakmak bile imkansız hale gelir. bunu herkes bilir.

nihan ve zuhal de her şeye ve herkese inat maskelerimizi düşürmek için #maskelerpartide ile ellerinden geleni artlarına koymadı. bizi, istanbul'a en yüksekten ve en gerçek haliyle bakılabilecek le meridien hotel'in 34. katında en 'biz' olmayan hallerimizle, gerçek maskelerle bir araya getirdi. onlar, yılın ve belki de dünyanın sonuna gün sayılan bir tarihte, doğal hallerimizle barışmanın en sarsıcı yolunu seçti: yüzleşmek. en çıplak halimizi kamufle eden, aslında sahip olmadığımız ve fakat takmaktan sakınmadığımız maskelerimizi, son kez, takıp gözlerimizin içine öyle bakmak. aslında neye benzediğimizi birbirimize göstermek. 

ta ki uyku üstümüzü örtene kadar. 


15.12.12

there is something wrong with our hearts.


"ağır," diyorsun. "bu çok ağır."

oysa yerçekimi sadece maddeler üzerinde söz hakkına sahip. dünya, üzerinde bulunan cisimleri sahiplenir gibi, hiç bırakmamacasına kendine çekiyor. yine de olduğundan daha ağır hissediyorsun.

telefonun ucunda birisi ölümden bahsediyor. televizyon ekranında ölümle karşılaşıyorsun.

birileri dünyanın sonunun geleceğinden dem vururken birileri için zaten dünyanın sonu gelmiş oluyor. işte o zaman ağırlıkları, tartıda gösterdikleri birimle ölçülüyor.

evinin duvarlarında metrekare başına bir sivrisinek ölüsü düşerken kimisinin gözlerinin önünde yaşıtları vuruluyor. tam da bu zamanda yerçekiminin elinden hiçbir şey gelmiyor.

insanların bu noktaya nasıl gelebildiklerini düşünüyorsun. 

"nasıl bu kadar öfkeli olabilirler? bu çok ağır."

kendi hayatından vazgeçerken aslında hayatın kendisinden vazgeçiyorsun. peki söz konusu başkalarının hayatı olduğunda neleri gözden çıkartıyorsun? kendini bu denklemin dışında bırakarak öfkeni nasıl paralize edebileceğini düşünüyorsun? 

belli ki düşünemiyorsun. öfke gibi bir duyguyu gerçekten yaşamak için, tüm fizik kurallarının dışına çıkıyorsun. artık madde değil, uçucu olduğu kadar yapışkan ve yoğun bir kıvama bürünüyor varlığın. göründüğü kadar ve gösterdiğinden daha ağır.

öfkenin ağırlığını daha fazla taşıyamayacak noktaya geldiğinde sağa sola çarpmaya başlıyorsun. çıkan tını yankılandıkça kulakların çınlamaya başlıyor.

ölümle metal arasında bir bağ olduğuna inanıyorsun. dokunduğundaki o soğukluk. yuttuğundaki o pas tadı.

varlığında metalik bir yan var. fazlasıyla soğuk ve yeterince rahatsız edici. hep bir fazlalık.

hep çok ağır. 

  

9.12.12

life is a playground or nothing.


olasılıkların, şansların ve olayların neden hep kendisinin tersine olduğunu sormayı 96'da bıraktı. attığı her adımın ve aldığı her kararın bir aksinin, bambaşka alternatiflerinin ve olası paralelliklerinin olduğunu bildiği halde, o adımlardan ve kararlardan gördüğü kendi yansıması oldu hep. çünkü hepsi tek tek ve tamamen yaşamaya değerdi. hiç yaşamamış ve yaşayamayacak olsa da. 

yaşayamadığı tüm olasılıkların bile bir anlamı vardı. hepsi paralel düzlemlerde, belki bir uzamda kesişecek eğrilikte, nadiren daireler çizerek ilerleyen hayatlardı. hepsi uzak ve kendi içinde yaşattığı kadarıyla gerçek. prizmaya çarptıktan sonra dağılan ve bir daha asla birbirine ve aslına benzemeyecek ışık hüzmeleri gibi.

hiçbir zaman kusursuz parlaklıkta olamayacak kadar güzeldi. uzadıkça rengi bozulan ve ona -ve her şeye- rağmen saçtığı kıvılcımlar arasında gözleri kamaştıran gürültüde.

tercihlerin hiçbirisi yanlış olamazdı, çünkü hepsi kendi çizgisinde bir anlam ifade ediyordu. her kırılma bir başkasıyla kesişiyordu. ve her kesişme kendi sonsuz beyazlığını saçıyordu. 

sanki hiç olmamışçasına, bazı şeyler hiç yaşanmamışçasına davranmaktansa sadece yutkunmak ve devam etmek gerekiyordu. çünkü pencereyi açtığında yüzüne çarpacak olan soğuğun ışık hüzmelerini yine, yeniden kıracağını çok iyi biliyordu. 

yolunu değiştirmesinde hiçbir sakınca yoktu. soğuğu severdi.


5.12.12

and if you're still breathing, you're the lucky ones.


umut, insanın kendisini diğer tüm canlılardan ve -tabii ki- insanlardan ayırma biçimidir. hayallerini gerçeklerinin önüne koyacak kadar zayıf yaratılışlı tek canlı türü olan insan, tam olarak bu kusurlu yapısı ve kırılgan karakteri yüzünden umut kavramını hayatının birincil düzen eğrisi olarak konumlandırmaya mecbur kalır. dünyada başka hiçbir yaratığın umuda ihtiyacı yoktur.

umut, beklentiler ile gelir. hayal gücüne sahip olmak ya da istediğini elde edebilmek, beklentilerinizi yerine getirdiğiniz anlamına gelmez. beklenti, gerçeği görmek demektir. hiç kimse, gerçeği görmeye çalışmadan o şeye karşı umut besleyemez.

yeni yıl gerçeğini anlamaya çalışıyorum.

saatler aralık ayının 1'ini gösterdiği andan itibaren geçen 335 günün muhasebesi yapılmaya başlanıyor dört bir koldan. etrafımız 'best of' listeleriyle çevreleniyor. geçirilen senenin en iyi albümleri, en iyi tasarımları, en iyi kitapları, en iyi filmleri, en iyi giyinenleri, en iyi yemekleri. en. en. en.

sen bu en'lerden ne kadar nasibin aldıysan o kadar dolu dolu bir sene geçirmiş sayılıyorsun. hiçbir şeyden eksik kalmadığın gibi, hayatı liste başından yakalıyorsun. böylece uğradığın yıkımı kıpkırmızı bir kurdele ile paketleyip hiç yokmuş, o enkaz aslında hiç var olmamış gibi rafa kaldırıyorsun.

gerçekleri, yaldızlı bir kağıda sarıp, 1 ocak'ta açmak üzere çam ağacının altına koyuyorsun.

acıyı sıcak çikolatayla erteleyip, beklentilerini serpiyorsun üzerine.

oysa yeni yıl adı altında kutlanan takvim dönümü hiçbir anlam ifade etmiyor. çünkü yeni herhangi bir şeye adım atmak için ondan geriye saymak değil, yarısı çökmüş kalabalık kaldırımlarda tökezlemeden ve başkalarına çarpmadan yürümek gerekiyor.

kadınlarının kişiliklerinin çalındığı, silah altındakilerin canlarını mermilerin ucuna taktığı, masum rüyaların iftiralarla kabusu yaşamaya mahkum edildiği, nefes almaya çalışanların gırtlaklarının çamurlu topuklarla ezildiği, aslında insandan tek farkı konuşamamak olan canlıların kürekle çuvallara doldurulduğu bir hayatta, tüm bunları yapanlardan daha temiz kalman ve aklına mukayet olman gerekiyor.

çünkü umut, gerçekliğinden hiç kopmamış olan hiçbir varlığın ihtiyaç duymadığı bir şey. bende ise zerresi bile yok. dönüştüğüm bir şey var, önceden tiksindiğim, uzak durduğum, kusurları ile midemi bulandıran bir şey.

bildiğim, gördüğüm ve duyduğum şeyler karşısında umut beslemenin banyo yapmaktan hiçbir farkı olmadığını düşünüyorum. altında ne kadar kalırsam kalayım suyu kapattıktan sonra her şeyin eski çıplaklığına döneceğini biliyorum.

insanım işte, sonunda.

hatalardan örülmüş bir zırha dönüştü bedenim.

dünyanın her yerinde, her kültürde, her dinde kabul görecek kadar kendimden uzak ve en az herkes kadar insanım.

sonunda.


1.12.12

feels like we only go backwards.mp3


bazen ne kadar değişsen de; işini, evini, arkadaşlarını, saçını, kıyafetlerini, yediklerini, tepkilerini, sevdiklerini, dinlediklerini, beklediklerini ve beklentilerini, umutlarını ve hayal kırıklıklarını bir yenisi ile değiştirsen de, başa ve ta en başa dönmemen için hiçbir sebep olmuyor. veya o kadar çok şey oluyor ki seni o an'a, zamanın içinde dondurup cebinde sakladığın o hayata döndüren, bilmek bile istemiyorsun. seneler sonra, kışlıkların arasından çekip giydiğinde eline takılıveriyor. öylece bakakalıyorsun. evirip çeviriyorsun ne yapacağını bilmeden.

hayatın sürprizden anladığı buysa, sanırım, üzerinde biraz daha çalışması gerekiyor.